14e dag - Zondag 19 mei, van Sarria naar Palas de Rei (48,9 km ; effect. tijd: 4.52 uur)

14e dag, zondag 19 mei, van Sarria naar Palas de Rei.

Afstand 48,9 km. Effectieve duur: 4.52 uur.

Vanuit een kelder van Hotel Casa Benilde in Palas de Rei schrijf ik op een PC uit het verre verleden. Ik kan niet sneller tikken dan 20 slagen per minuut.
We doen het er mee.

Zoals je bovenaan ziet: het lijken niet veel kilometers gezien de tijd van 4.52 uur.
Maar dat geeft wel de zwaarte aan. Het was alleen maar klimmen.

Gele lupine

Hier het verhaal:
Vertrek uit Sarria met nauwelijks wat in mijn buik: vier kleine schijfjes stokbrood, licht geroosterd en een bakje jam. Gadverdamme, alweer alleen iets zoets. Ik ga mijn pindakaas maar weer halen.
Het feest der Beklimmingen begon al snel na het vertrek.


Direct over 5 km klimmen tot 7%.
Na de brug over de rivier  Rio Loio een klim weer van 2 km tot 8%. Dan verwens je al je tassen. Ben even van de fiets gestapt en kwam dan net tot 5km pu. Het lijkt wel of je een oude verroeste kleiwagen naar boven moet duwen.
Na een uur effectief fietsen, stond e teller pas op 11,4 km. Een ontmoedigend begin zou je zeggen maar we zijn ondertussen wel wat gewend. We laten ons door die klote bergen niet klein krijgen.
Mijn bovenbeenspieren zijn wel wat dikker geworden en dat is zeker geen vet. De korte tight spant er omheen.
De afdalingen gaan ook zo snel dat je geen tijd hebt om te herstellen. En om nou voortdurend in de remmen te knijpen, dat gaan we ook niet doen.

Lelieachtige

Het is praktisch windstil, durf het bijna niet te schrijven, soms een drup regen maar ook de zon laat zich zien. Graad of 8.
We zijn inmiddels in Galicia beland en dat zie je onmiddellijk aan de bordjes in twee talen. Het gebied verschilt nogal van de rest van Spanje qua cultuur en taal. Nog steeds wordt er Keltisch gesproken. Ze spelen heel merkwaardige muziek, met fluit en gaita (soort kleine doedelzak). Veel gebouwen van graniet. Het lijkt ook wat op Normandië.
Deze Kelten hebben zich hier al gevestigd in de 6e eeuw voor onze jaartelling en de Romeinen, de Moren en ook de Spanjaarden hebben hen niet klein kunnen krijgen. Aangenaam volkje, dat zijn ze. Soms wat matcho, meestal zeer behulpzaam en bescheiden.
Armoe troef hier. Veel leegstand, mensen vaak grauw en heel eenvoudig gekleed. Weinig kinderen.

Telkens moet ik van kleding wisselen: tegen een berg oppompen breekt de stoom uit mijn neus en oren. Bij de afdalingen voel je de nog steeds heel koude lucht die met snelheden van 30 tot 40 km pu je kleren van het lijf rukt.

Plotseling springt een reusachtige bruinzwarte boommarter voor mijn wiel het wegdek op, blijft even verbaasd naar mij kijken en huppelt langzaam de struiken in aan de overkant. En blijft naar me staren. Wat denkt hij?

Boommarter

Tot 12.30 uur hebben we onze morgenboete verricht.
We vonden het even welletjes en bij een keet waar het bordje BAR opstond, stopten we.
Friet met gebakken eieren,  3,40 euro. Cola erbij en weer verder. Er zaten vier Franse mannen naast ons aan een tafeltje maar die negeerden iedereen. Is me al eerder opgevallen: de Fransen bemoeien zich met niemand.

close-up gaspeldoorn

Bij Portomarin even een stop met zicht van bovenaf op het stuwmeer. Een prachtig vergezicht.
Jammer dat we naar die brug in de diepte moesten en de weg naar boven dan ook weer voor het wiel hadden.
Bij de brug wandelt een echtpaar, hij duidelijk ouder dan zij. Hij duwt een soort uitgebouwde kinderwagen . Daarin twee kinderen van 2 en 4. Ik spreek ze aan. Ze komen uit Köln en zijn begonnen in Pamplona. Hoe de kinderen dit vinden?
" Wunderbar" ....

 Na de brug over de Rio Barela komt een nieuwe klim, van 12 km waarvan 1 km met een hellingspercentage van 10%. de rest "maar" 7 - 8%.

Gaspeldoorn

Er lopen steeds meer pelgrims langs de weg en op de weg. net een rij mieren maar dan met dikke bochels vanwege de capes die ze over hun hoofd en rugzak hebben getrokken. Geheimzinnige wezens, als in een science fictionboek.

We " kruipen"  Ventas de Noron voorbij.
In 820 is hier een enorme veldslag geweest tussen de Christenen en de Moren.
Maar de lijken zijn al lang vergaan . de botten ook denk ik.

Net voorbij Ligonde zie ik ineens een enorm dikke eik staan, ik schat zeker 300 jaar.

Meer dan 300 jaar oude eik bij het stenen kruisbeeld

Vlak erbij een stenen kruis uit 1671.

Bij stenen kruis uit 1671

Gerard ga ik vereeuwigen " aan het kruis" .
Een Ierse dame vereeuwigt ons samen op de chip.
Onderweg geniet ik van de prachtig geel bloeiende gaspeldoorn. De zon verlicht ze af en toe en tegen een helling steken de struiken contrastrijk af tegen de donkere wolken.

We houden beraad. Het is n.l. al 15.30 uur en we naderen Palas de Rei.
De volgende plaats waar we nog wat overnachtingsplekken kunnen verwachten, ligt 15 km verder. Dat halen we misschien net tegen 17.00 uur maar dat is te laat. En dan ben je in deze uithoeken echt de klos. Er is gewoon niets , geen schuur , geen hooizolder, niets.
We besluiten een hotel te zoeken en het eerste is gelijk raak: Casa Benilde aan de Rua do Mercado.
Slechts twee eenpersoonskamers zijn nog vrij. Voor 30 euro ieder.

Gerard is blij dat hij vannacht niet opnieuw zijn rug hoeft te schurken aan mijn rug of billen. Hij slaapt namelijk erg onrustig en het was maar een smal bedje. Heb zelfs nog geprobeerd of men een losse matras hadden maar nada.
Twee dames-pelgrims komen net na ons binnen en slaan vertwijfeld de handen ineen: nu hebben ze niets en loop maar eens met zo'n grote zak op je rug door de straatjes, bergop , bergaf.
Maar we bieden hen toch niet onze kamer aan. Ook niet een. We zijn pelgrims en mogen geen verdere zonden begaan. Alhoewel ze allebei wel een zonde waard waren. Maar dan kwamen er teveel stenen in de fietstassen.
We douchen, trekken onze versierkleding aan en gaan op zoek - met een plu van het hotel - heel vriendelijke mensen weer - naar een eettent.
Gauw gevonden, aan de overkant.
De man die ons probeert te bedienen, loopt op 33 toeren, verschrikkelijk sloom. Twee keer vergist hij zich en komt opnieuw de bestelling opnemen. Wat doen we? Blijven we zitten? We geven ons over aan het dagmenu van 9 euro.
Soep, kip met friet, een plastic bakje met chocolade pudding.
In de soep drijven stukjes pens en darm, teenkootjes en nog wat onbestemde voorwerpen.

De vader uit Köln...

Maar er zitten ook bonen bij. Die lust ik nog wel. Veelvraat Gerard werkt alles naar binnen maar hij wil mijn aan de kant geschoven darmen niet .
Aangezien de man met allerlei onduidelijke dingen bezig is, overal bij elke tafel staat te lullen, roepen we zijn vrouw? die in de keuken staat. 18 euro(plus een flesje witte wijn van 11 %.) We gaven 20 euro en kozen snel het hazenpad voordat we ook nog een dubbele rekening kregen.

En nu dus in de kelder aan de hotelPC. Wat een traag bakbeest. Het schiet niet op, mijn schrijverij.
Ik krijg het koud en stop ermee.
En dan kijken of mijn wasje droog is op mijn eenpersoonskamertje; voor de eerste keer gescheiden van tafel en bed...