Rondje rond de "Noordkaap"

De eerste keer weer samen fietsen na het reisavontuur van Gerard en zijn Wolfje.

Precies om 9.45 uur fietsten we elkaar bijna in de wielen bij de Roermondsepoort in Venlo.

We hadden afgesproken dat we richting grote Hei zouden  fietsen en vervolgens een route noordwaarts zouden kiezen, liefst met de Fietsroute Fossa Eugenia erin opgenomen. Want die was met bordjes gemarkeerd volgens onze gloednieuwe kaarten, gekocht bij het infocentrum bij Krickenbeck.

Nou, "Lou loëne"zou mijn vader zeggen. Zagen we eens zo'n bordje dan kwamen er weer diverse kruisingen en geen bordje, nada.

Ons postduiveninstinct wees ons echter telkens de Noordelijke richting aan.

Sankt Amanduskirche Herungen 1552

In Herungen halverwege de helling in het centrum ontdekten we een zeer oud kerkje, 15e eeuw. het was goed geconserveerd. Het was de Sankt Amandus Kirche.

De heilige Amandus werd in het jaar 627 in Rome tot bisschop gewijd en moest op last van de paus de heidense Friezen en Franken gaan bekeren. Op deze missie heeft hij ook Herungen bezocht en er zijn boodschap blijkbaar met succes verkondigd.

De toren van het kerkje dateert nog uit 1552.

Herungen heeft tot 1794 bij het Overkwartier Gelre behoord.Tot 1815 hoorde het bij het keizerrijk Frankrijk, daarna tot het koninkrijk Preuszen. Het dialect lijkt veel op dat van diverse gemeentes in Limburg.Ook zie je veel gelijke familienamen.

Vooral langs de B221 hebben we onze spieren vermoeid op een saai fietspad, richting Straelen.

Blij dat we waren toen we ons in Café Kaffeekunst in Straelen konden verwarmen aan een koffie en Schwarztee. Met het afrekenen bleef de Braziliaansachtige dame wel erg lang rommelen in haar Börse maar we streken na enige aarzeling over ons goede hart en ze mocht de Euro wat verward kijkend in haar spaarpotje steken.

Het was er druk: temidden van "kleinen Leckereien zum sofortigen Verzehr oder zum mitnehmen, Wohnaccesoires, Dekoartikel, künstlerische Möbel sowie Lampen und Skuriles" hadden vele dames er blijkbaar  met andere dames afgesproken en bespraken "auf heimliche Weise" "mit sanft eingehaltenen Stimmen" met elkaar hun  belevenissen? Hun verwachtingen? Hun verlangens? We zullen het nooit weten. Mannen zag je er niet. Smalend trokken we de natuurlijk voorbarige conclusie dat ze net voordat manlief thuis zou komen, alweer in volle uitrusting het huishouden zouden runnen, hun thuiswerk of dagboek zouden vervolmaken aan de laptop of amechtig zouden bijkomen van de vele boodschappen die ze gedaan hadden .

Het zegt natuurlijk ook iets van ons, deze interpretaties.

Maar goed, we trokken langzamerhand de conclusie dat deze route met deze koude wind nu niet de gelukkigste keuze was van onze tochten. Maar we spraken ons verbeten moed in want wat stelt dit nu voor in vergelijking met een woedende noordwesterstorm op de hoogvlaktes in Galicië?. Dus trokken we stug verder. Geen gezeur. Boterham op de vuist langs een tochtige weg, koud water om weg te spoelen en weer voorwaarts.

Fossa Eugenia

We zagen ineens vlak bij de grens naar Arcen de resten van de Fossa Eugenia.

Wat een werk moet dat geweest zijn, alles met de schop. In 1626 werd er begonnen.
De Spanjaarden wilden een Schelde-Maas-Rijnkanaal graven om de Maas- en Rijnhandel af te snoepen van de afgescheiden en vijandige Republiek der Zeven Verenigde Nederlanden en deze om te leiden naar Antwerpen zodat de havens van Amsterdam en Rotterdam tot betekenisloosheid zouden vervallen. Bovendien zou het kanaal dienen als verdedigingswal. Daarom zouden op regelmatige afstanden 24 schansen met bastions gebouwd worden. Het kanaal werd genoemd naar de dochter van Philips II, Isabella Clara Eugenia.

Deze kwam op 17 juni 1627 in Roermond aan om van daar gedurende de volgende dagen het verloop van de Fossa Eugeniana van Venlo via Straelen naar Gelderen te bezichtigen. De technische leiding lag vermoedelijk in de handen van Giovanni di Medici. Onder leiding van de toenmalige stadhouder van het Overkwartier van Gelre,  Hendrik van den Bergh, werd ijverig aan de bouw begonnen. Al spoedig waren tot 8000 arbeiders aan het werk. Reeds in november waren de schansen gebouwd, en was het kanaal van Rheinberg tot Geldern reeds zo breed dat er water door stroomde.

Hoe dan ook, het eerste deel van het kanaal, tussen de Maas en de Rijn, kwam al niet af.

Grote delen van het verloop van de Fossa Eugenia zijn heden nog goed te herkennen. Van de forten zijn er nog enige te zien, vooral op het gedeelte tussen Geldern en Rheinberg. Het enige dubbelfort dat nagenoeg compleet behouden is, Fort Hazepoot, ligt bij Arcen net voor de grensovergang naar Duitsland. Dit fort is recentelijk gerestaureerd en ook is een deel van de oude waterloop hersteld.

Via Arcen ging de tocht langs de Maas en kregen we wind op de rug.

Het werd een makkie verder. Gerard zwaaide bij het veer in Velden af en ik koerste richting Venlo.

Via Sportpark Vrijenbroek passeerde ik de atletiekbaan van Scopias en had een mooi zicht op de nieuwe autobaan A-73, de kantorenflat pal aan deze weg en de reeds gedeeltelijk kale zomereiken.Want wintereiken laten de dorre en bruine bladeren nog lang zitten en zorgen voor een aangenaam geritsel bij winderig weer.

Na 58 km stapte ik thuis af. Gelukkig geen last gehad van mijn drie weken geleden gescheurde hamstring. Had ik gescheurd bij de Klein Zwitserland Cross, gelukkig pas in de laatste ronde zodat ik toch in een redelijke tijd over de finish strompelde...

Rondje Swalmen, Asselt, Maas, ook solo

Naast rennen in de bossen beoefen ik ook nog andere soorten van beweging. Ditmaal was het weer fietsen.
Vanmorgen waren de weergoden goedgestemd. Er was een prachtige blauwe lucht, hier en daar wat vederwolkjes en de tocht ging via de bosrand bij de Snelle Sprong in Tegelen richting Swalmen.Het is toch wel een heel andere manier om conditie op te bouwen die echter ook ingezet kan worden bij het rennen. Vooral bij stevige tegenwind en heuvels op, komen de bovenbeenspieren in actie. Zo snijdt het mes aan drie kanten: plezier in de natuur, gezondheid, je blijft fit en je investeert in een toekomst hopelijk zonder veel gezondheidszorg. Mogen ze wel eens premiekorting voor geven.

Prinsendijk Swalmen

Overal waren de mooie herfstkleuren te bewonderen. De Amerikaanse eiken hebben nu vele kleuren, in tegenstelling tot onze eigen zomer- en wintereiken die van geel naar bruin verkleuren. De koeien staan nog gewoon in de weien want de temperatuur is nog zo hoog in deze tijd van het jaar dat het gras nog steeds doorgroeit.
De koeien van boer Fred Boonen, een van de vele Scopias-lopers die ik al heel lang ken, staan zeer nieuwsgierig te kijken wat ik met mijn camera doe.

Langs de Prinsendijk in Swalmen liggen nieuwe waterplassen, ingericht als compensatie voor de aanleg van de A-73. Rijkswaterstaat heeft van diverse boeren grond gekocht en het proces van vochtige en drassige gronden weer laten ontstaan. Een enorm aantal ganzen zit nu op het water.
De Prinsendijk is de meest historische weg in Swalmen: hij werd al gebruikt door de Romeinen; waarschijnlijk is hij in de 2e eeuw aangelegd als onderdeel van de verbindingsweg tussen Xanten via Heerlen naar Triër. De weg vormde eeuwen later ook de grens tussen de hertogdommen Gelre en Gulick. Langs de weg liggen nog 7 bunkers, door de Duitsers in 1944 aangelegd als onderdeel van de zogeheten "Maas-Rur-Stellung.
Langs een akker een eind verderop kijk ik tegen de gele struikjes van de asperge aan. Hier en daar met rode besjes.
Ernaast, keurig in het gelid, duizenden suikerbieten.

Vroeger en ook nu nog , worden er vaak fakkels van gemaakt rond de tijd van "Sintermerte".
En natuurlijk overal diverse soorten paddenstoelen.
Ik houd me altijd vast aan de hoofdindeling van plaatjeszwammen, buisjeszwammen en stuifzwammen.
Deze soorten zijn vervolgens weer onder te verdelen in diverse families.
Cantharellen horen bijvoorbeeld tot de plaatjeszwammen, evenals de vliegenzwam.
De plaatjeszwammen worden zo genoemd omdat aan de onderkant van de hoed lamellen zitten, net versmalde pagina's van een boek. Hiertussen worden de sporen gevormd die voor de verspreiding van de soort zorgen. De buisjeszwammen hebben zoals het woord zegt, kleine buisjes onder de hoed.

Tussen de noordkant van Reuver en de stuw in Belfeld kun je niet langs de Maas fietsen. Je moet over een veel te smal fietspad van 4 tegels breed pal langs het doorgaande lokale verkeer.
Het is onbegrijpelijk dat de gemeenten Venlo en Beesel geen overeenstemming kunnen krijgen om het fietspad vanaf de Maasstraat in Reuver door te trekken richting stuw: zo zou er een prachtig fietspad vanaf Venlo tot in Beesel , zelfs tot Asselt kunnen ontstaan.
Via het Drakenrijk Beesel , door de boomgaarden dus richting Reuver. Rond 1850 is men in Beesel begonnen met het spel van St.Joris en de draak. Nu zie je overal aan huizen drakenschildjes hangen.
Beesel wordt voor het eerst vermeld in 1275 en vormde samen met Belfeld eeuwenlang één schepenbank. Lange tijd hoorden beide plaatsen bij het Overkwartier of Spaans Opper Gelre. In 1713 kwam het samen met enkele ander gemeenten als Staats Opper Gelre aan de Verenigde Provinciën.

Draak bij rotonde zuidelijk van Swalmen

Beesel is (inter)nationaal bekend vanwege haar keramiek. In 1923 startte St. Joris keramische industrie, een onderneming die nog steeds bestaat en nu met name voor de bouw werkt (glazuurstenen). In de jaren '30 tot '60 van de twintigste eeuw had St. Joris kunstateliers waar naast werk voor kerken en de openbare ruimte ook gebruiksgoed en vazen werden vervaardigd onder de naam Terraco. Kunstenaars als Piet Schoenmakers, Mathieu Boessen en  Frans Lommenwerkten er.
Langs de Maas verder fietsend, genoot ik van de mooie vergezichten.

Dat brengt me op een verklaring van onze familienaam Maas. Die heeft niets van doen met de rivier maar is een afgeleide van de voornaam Thomas. Je ziet allerlei varianten. Ons geslacht Maas stamt uit Echt. Rond 1570 woonde er een familie Maessen / Maesen. Het waren boeren en omdat ze , net als velen in die tijd - veel kinderen kregen, zwierven vele nazaten uit over het hele land en daarbuiten.
In de loop der tijden ontstonden naast deze nog bestaande naam ook varianten als Mas, Maes, Maassen, Maas.
De eerste voorvader van mij die vanuit Echt naar Venlo trok, Jean Maes, trouwde daar in 1817 met Anna Gertrudis Driessen. Alle kinderen ( zeven zonen en drie dochters) werden in Venlo ingeschreven met de achternaam Maas. Het was een ondernemend stel. Vele kinderen en kleinkinderen hadden winkels, brouwerijen in Venlo en omgeving. Ook Frans Maas, de oprichter van het gelijknamige Transportbedrijf was een kleinzoon van het echtpaar.
Anna Gertrudis Driessen (1790-1889) , de moeder van mijn betovergrootvader Paulus Maas (1821-1917), stamde rechtstreeks af van de familie Driessen die via de Boekend naar Tegelen  kwam tijdens de Spaanse Successieoorlog (1700-1712) .
Het geslacht Driessen is hier terug te vinden tot in de 15e eeuw. Haar en dus ook mijn voorvader Dries opte Bulte had er een boerderij waar tot aan de Spaanse Successieoorlog in 1700 de familie eeuwen gewoond had. Petrus Driessen ,zijn vrouw Johanna en hun 10 kinderen moesten noodgedwongen hun boerderij verlaten omdat ze telkens door de rondtrekkende Pruisische, Spaanse en Franse legers werden geplunderd. Zelfs hun drinkwater vervuilde zo door deze troepen dat er van de 10 kinderen uiteindelijk maar twee overbleven. De andere acht stierven aan de zogenaamde "roode loop", dysenterie. En eentje van deze twee die gelukkig overbleef, was een van mijn voorvaderen, Wullem Driessen die een leuk meisje vond in Tegelen: Trui aen gen Dijck.

Er is nu nog steeds een Bultenweg in Blerick. En de bulten liggen er ook nog.

De tocht gaat verder en weldra doemen de contouren op van de stuw bij Belfeld.
Tussen 1918 en 1929 zijn er stuwen gebouwd tussen Maasbracht en Grave om de Maas beter bevaarbaar te maken. In totaal zijn er 7 stuwen gebouwd in de 300 km lange Maas in Nederland, van Maastricht tot in de Haringvliet.

Stuw Belfeld

Bij Steijl aangekomen, via de zogenaamde Maashook en de Waterloostraat richting Nabben.
En via de Aalsbeek langs de Holtmühle komen we weer thuis.

Het was alweer een afwisselende tocht in onze mooie omgeving, een tocht die nooit verveelt.

Solo in Duitsland

Vandaag, dinsdag 9 oktober, heb ik mijn nieuwe outfit aangehad. Naast mijn ademend sportshirt een nieuw ademend sportjack . Het zit voortreffelijk en ik word zelfs niet klam. Ofschoon de gemiddelde snelheid boven de 23 km p/u ligt. Het was prachtig weer, wat kil als de zon weg was, rond de 10 graden maar wat een mooie luchten.

Het deed me denken aan de prachtige luchten in de bergen van Zuid-Duitsland, Oostenrijk en Noord-Italië..

Gerard in de Grand Canyon

 Maar nu ben ik alleen op pad: mijn fietsmaatje Gerard verblijft met zijn vrouw, Wolf noemt hij ze in zijn huidige reisverslagen, in een aantal staten in de VS. Hij laat me nu in de steek maar gun hen hun reis van harte.Elke dag lees ik hun blogs en bewonder hun prachtige foto's.
Dus nu alleen het stalen ros op.
Via Kaldenkirchen, Breijel en Lobberich richting Brach.

Amern

Kriskras door een prachtig landschap in de Niederrhein.

Hier en daar is de horizon gemarkeerd met enorme windmolens.
De akkers zijn soms al ontdaan van hun opbrengsten. Vooral de maisvelden zijn al wisselend geoogst.
En er zijn al akkers opnieuw geploegd, ingezaaid met winterkoren, gras. Of nog braakliggend, versgeploegd.
Het levert strakke plaatjes op.




De maïs staat er vol en fier bij, geelgevulde kolven dragen ze en de vogels hebben de lekkere maïskorrels ook(!) al ontdekt: ze smaken een beetje zoet.
Via Amern gaat de tocht door,  richting Waldniel.
Hier ligt ook de Hariksee; ze is ongeveer 20 ha groot en al 8000 tot 12.000 jaar oud. De Mühlratermühle is de oudste watermolen uit het gebied van de Niederrein: uit 1447.

Er zijn prachtige voet- en fietspaden rondom het water.
In de dorpen waar ik doorheen fiets, is nu niet veel te beleven.

Ook het aantal bezienswaardige panden valt tegen. De oudste gebouwen dateren uit de tweede helft van de 19e eeuw. Het gebied is ook vele malen het toneel geweest van verwoestende oorlogen.

Hariksee

Maar we hebben veel gedeeld, zijn verwant aan elkaar.
Overal zie je namen die ook bij ons voorkomen: Röskens (bij ons Rooskens), Körstjens (Kurstjens), Janzen, Hilberts, Schouren, Maasz, Geraedts, Peeters, Hövelmann ,enz. Vooral op kerkhoven tref je vele herkenbare namen aan.

Jacobs Kruiskruid

Het gebied rondom Brüggen is heuvelachtig: de Swalm heeft hier aardig huisgehouden en gezorgd voor een zeer afwisselend landschap. Bovendien hebben de Duitsers bij lange niet zo'n rigoreuze ruilverkavelingen toegepast als bij ons. Nederland is voor een groot deel gemaakt op de tekentafel en het is een verademing als je in onze grensstreek "het buitenland" verkent.
De herfst is duidelijk bezig aan zijn opmars: de kleurenpracht neemt toe, de Amerikaanse eik voorop.

Ook het aantal paddestoelen neemt toe.

Mestkever

In Nederland zijn de paddenstoelen beschermde planten maar ga je een meter de grens over, dan mag het plukken ineens wel. Moeilijk te begrijpen voor ons mensen in het grensgebied.
Hier en daar zie je nog een pikzwarte mestkever zijn laatste bolletjes mest en afval verzamelen, naar een van te voren gegraven holletje duwen en er vervolgens een eitje in te proppen. Dat komt volgend voorjaar weer uit en de cyclus begint van voren af aan.
Mestkevers zijn aan de onderkant prachtig azuurblauw. Maar wel oppassen: ze vervoeren vaak allerlei teken tussen hun haartjes.

Onderweg , langs een zgn. B-weg , hing een paar sportschoenen hoog tussen elektriciteitsdraden. Het is alleen al een kunst om ze hoog er precies tussen te mikken.
Het werd tijd voor de boterham met bergkaas: heerlijk en het kraanwater smaakte er ook goed bij. Na 85 km stapte ik tevreden af in de Godartstraat, niet moe maar juist heel fit. En dat kwam vooral door de boeiende , zich veranderende natuur.

Nieuwe fietsbroek en veel natuur

Fietsonderbroek met zeem

EN NU DUS donderdag 28 juni DE EERSTE HEUVELS...
Een tocht via de bossen in het grensgebied richting het Duitse landschap. De opdracht was: zo veel mogelijk heuvels, vooral opwaarts. maar ja, dat houd je niet lang vol of je zit al boven het Mount Everestniveau. En dat vind je hier niet. Had de fietsonderbroek aan, met zeem jawel hoor. Gekocht bij Lommen in Sevenum. Moet zeggen dat deze binnenbroek erg goed bevalt. Net alsof je in een zachte fauteuil zit in plaats van op een leren zadel. Goede keus gemaakt voor de grote tocht strakjes!

Afgraving Snelle Sprong ter hoogte van vroegere "Nord ziene Pool"
(gezicht richting Noorden / Wijk op de Heide)

Dus via de Horsterberg (10% helling) in Tegelen richting afgravingen Snelle Sprong naar de plek waar eerst de "Nord ziene Pool" lag maar nu twee koele diepgelegen blauwe meren, met glooiende hellingen, nog net niet begroeid. Het wordt een mooi biotoop (zie de foto op een der hellingen). We moeten alleen wat geduld hebben maar dit nieuwe natuurgebied, strakjes een eenheid vormend met de afgravingen richting Maalbeek bij Belfeld zal de flora en fauna van onze omgeving een enorme oppepper geven in diversiteit van soorten.

Via de " Fünf Wege" tussen Belfeld en Reuver, op Duits gebied, naar de asfaltweg richting Witte Stein. Langs de weg de bekende Rentnerhütte waar we even een "staassiefoto" maakten en enkele spreuken tot ons lieten doordringen. De vaste bezoekers die hier elke middag alle wereldproblemen oplossen, brengen altijd hun eigen Kaffee mit Kuchen mee en alcohol is verboden!

De Duitse afgravingen richting grens Reuver hebben een indrukwekkende diepte bereikt. Vraag me af wat voor invloed dat heeft op ons grondwater. Wetende dat de bruinkooluitgravingen in Nord Rheinland Westfalen reeds een grote aanslag op ons grondwater hebben. Nog steeds.

Via de vroegere Engelse munitieopslagplaats ("'t Kamp" in streekjargon), de grootste munitieopslagplaats van de NAVO in Europa tijdens de 'Koude Oorlog", naar de meren richting Brüggen. De temperatuur liep snel op naar 30 graden maar we konden ons redelijk in de schaduw houden. Behalve bij de behoorlijke hellingen langs het hekwerk (lengte 18 km) want die had ik Gerard beloofd. En gezweet heeft hij. Vlak bij Brüggen bij een der meren de spelende beverratten (of nutriabevers) bewonderd, (geen familie van de ratten hoor, het zijn onschuldige planteneters die echter wel de dijken behoorlijk kunnen ondergraven) , begeleid door een hele meute eenden die begerig naar onze fietstassen staarden. Vorig jaar had ik met Thea daar het schouwspel al bewonderd en nu voerden ze weer hun onschuldig spel op. 

Na 10 jaar zwierven er al 10 miljoen rond in Europa en in 1941 werd de zich van geen kwaad bewuste dijkterrorist voor het eerst bij Dommel in Nederland gesignaleerd. En nu dus een plaag, de grote zorg voor elke dijkgraaf. Ze worden 35 tot 65 cm groot; ze hebben een cylindervormige vrij onbehaarde staart.

Beverrat bij Brüggen , op zoek naar eten bij de picknickplaats...

Richting Niederkrüchten ging de tocht verder, de gebakken eitjes met gefruite ui gingen er tussendoor gretig in op een bankje in een park in Elmpt.

Mühlrater Mühle bij de Hariksee

We besloten de tocht richting Hariksee voort te zetten.

Bij de Mülhratermühle een stop, water aanvullen, en via de Borner Mühle dwars door het centrum van Brüggen weer naar het bekende kamp. Nu zonder hellingen.

Bij café "De Grens" bij de grens van de Witte Stein in Reuver een heerlijk biertje gepakt. Izabela was zelf ook weer op haar post, gesecundeerd door haar zus Anja en partner Gerard. Even gezellig bijgekletst en met een "tot de volgende keer" draaiden we via het Pieterpad weer richting Snelle Sprong en had ik er 54 km opzitten. En Gerard met vv Grubbenvorst 80.

Samenvattend:

proef fietsbroek geslaagd, van veel natuur genoten en gezellig bijgepraat.

Woeste wind en striemende regen

Nou, als dat geen heftige voorbereiding is op een tocht met wind en regen op de Camino, dan weet ik het ook niet meer.
Zondag 23 juni 2012 hadden we bij onze Scopias-Atletiekvereniging de 28e editie van de estafettewedstrijd Vaals-Venlo. Acht etappes over 105 km. Al voor de 16e keer deed ik mee.

T-shirt Vaals-Venlo 2012
Ontworpen door ons lid Markus Zellner

Ik had de twijfelachtige eer om de laatste etappe te lopen (rennen dus), van Belfeld naar de KunststofBaan in Venlo.
Dat was na de striemende regen op de etappe waarbij ik de loper per fiets moest begeleiden, totaal verkleumd na die moordende wind en koude regen, een regelrechte penitentie en een volle aflaat dus.
Na de fietstocht werd alle natte zooi achter in de auto uitgetrokken en werd er droog materiaal over het klamme vel getrokken. In die krappe omgeving van de achterbank een opgave waarbij enige lenigheid wel nodig was. Maar het lukte tijdig en bij de start in Belfeld bij de Mariahoeve, er moet blijkbaar toch iets Rooms bij gehaald worden bij wat je allemaal onderneemt, stond ik in droge kleding klaar.
Met koude en stijve bovenbenen, moe van het gehang bij alle wisselpunten, al vanaf half zes op en nu om 17.25 uur er helemaal klaar voor.
Na een soppige veldweg waar je tot aan je enkels wegzakte in de prut , de Maalbekerberg op, geliefkoosd traject voor bergtraining.

Finish Atletiekbaan Scopias

Via het Trappistenveld, alweer wat Rooms, door Egypte zonder pyramides, was het einde in zicht. Vergezeld van mijn twee trouwe fietsbegeleiders die ook al beiden een etappe gelopen hadden en mij mentaal om de meter een oppepper gaven,  bereikten we de finish. 44e plaats van de 58 ploegen, geen geweldige prestatie maar wat een fun en teamgeest. Ondanks dat er zeer veel fout ging, van te laat komen opdraven 's morgens tot de belangrijke GSM vergeten, van een overspannen achillespees bij een van onze vedettes, waardoor de beleidende fietser al na 500 meter het met verve ging overnemen, zijn kruid echter verschoot voor zijn eigenlijke etappe, hierdoor een van onze makkers gedwongen werd twee magistrale etappes te lopen in toptijden - en dat onder erbarmelijke omstandigheden van woeste winden en kille en striemende geselslagen van massieve regenstralen - BEIDE ETAPPES! - , tot een gedwongen sanitaire stop onder het lopen, wat is nat gras dan een uitkomst. En niet te vergeten: een der fietsers (en ook loper) had zijn leesbril vergeten en kon hierdoor de zo mooi gesealde routebeschrijvingen niet goed lezen. Hij (!) stuurde een van onze nietsvermoedende en dappere lopers 4 km de verkeerde kant op. Daar ging onze geschatte eindtijd, los van het feit dat de klassering hierdoor een flink aantal plaatsen naar beneden duikelde.

Uit de eigen Scopiashoreca

En na afloop dan toch beloningen, voor iedereen uiteraard: een prachtig wedstrijdshirt, een heerlijk koele pils en daarbij broodje fricandel.
 Moe en voldaan om 19.30 uur  op de fiets naar huis en tegen half twaalf naar bed.
Wetend dat de hele ploeg van mensen rondom captain Peter van den Bergh mischien nog heel lang heeft opgeruimd, na een lange dag die al om half 7 's morgens in Vaals begon; wetend dat dit hele festijn alleen door hun belangeloze inzet gelukt is. dank je wel allemaal hiervoor!

 

Deet voor beet, teken en heuveltraining

Vanmorgen hadden we een pittige looptraining. Onze trainer vandaag had een 12% - heuvel in de Tegelse bossen uitgezocht en die "mochten" we 6 keer bestijgen.
Dat allemaal in het kader van krachttraining, de voorbereidingen op de estafettewedstrijd Vaals-Venlo o.a.
En na afloop hadden we alweer vlaai: een der dames had haar auto verkocht en was zo blij dat er iemand ingetrapt was hem te kopen , dat er zelfs een "kruumel"-vlaai tegenaan gegooid werd. Het kon het allemaal wel lijden want het gewicht was zelfs na de vlaai maar 72,4 kilo.
En zo hebben we wel vaker alibi's gevonden om van wat zoetigs te genieten. En de topfitte dames en heren zitten strak in het vel, daar zorgen ze wel voor.

Vaals-Venlo 2012

Zondag 24 juni is het voor de 28e keer alweer zover voor Scopias. En voor de 19e keer loop ik al een etappe bij deze prachtige wegwedstrijd van Vaals naar Venlo. Meestal loop ik de eerste etappe van Vaals (Drielandenpunt) naar Wylre,  15,2 km. Maar nu loop ik de laatste etappe, bijna 10 km maar wel op het heetst van de dag. Je moet je natuurlijk indekken voor tegenvallende prestaties...De finish is op onze atletiekbaan in Venlo.

Toen ik vanmorgen na de looptraining thuiskwam , krabde ik me onwillekeurig even op mijn onderbeen , keek geschrokken en jawel hoor: alweer een teek.
Vanaf de laatste fietstocht afgelopen donderdag in de Peel tot vanmorgen: twee teken.
Vorig jaar 10 en het jaar ervoor 9. Alle dierlijke inbraken heb ik op datum genoteerd. De meeste tussen april en september.
En de afgelopen twee jaar heb ik drie keer wekenlang zeer vreemde koortsen gehad, koude rillingen en kletsnat bezweet wakker worden, pijnlijke gewrichten en hoofd- en nekpijn. Nooit iets gevonden maar op antibiotica reageerde ik gelukkig positief en dat betekent dat er een bacterie in het spel is en geen virus. Want bovenstaande verschijnselen zijn er enkele uit de lijst van de ziekte van Lyme. Maar de indicatoren ervan zijn nooit in mijn bloed gevonden. En toch blijft nog altijd de onzekerheid knagen. Maar goed, de internist heeft me in april dit jaar definitief ontslagen; hij wil me nooit meer zien, gelukkig. Dat zijn nog eens leuke ontslagen.
Het zweet brak me echter toch al uit.
Afgelopen donderdag was ik vergeten me voor de fietstocht met Gerard in te smeren met DEET. Dit middel weert insekten en teken o.a.
Stom maar het flesje staat nu klaar.
En deze keer heb ik hiervan melding gedaan op de Landelijke inventarisatielijst van De Natuurkalender.

Hier worden diverse soorten waarnemingen bijgehouden en ook grafisch weergegeven.
Het is een initiatief van de Universiteit Wageningen in samenwerking o.a. met vroege Vogels van de VARA. In 2001 is men hiermee begonnen.
Deze Natuurkalender is een nationaal educatief/wetenschappelijk waarnemingsprogramma dat zich richt op het in kaart brengen van de effecten van klimaatverandering op de jaarlijks terugkerende verschijnselen in de natuur.

De teek vanmorgen had zich evenals de 1e die ik zaterdag ontdekte ,al flink in mijn opperhuid  ingegraven maar zich nog niet gelaafd aan mijn kostbaar bloed. Haar Draculabuik was nog helemaal grijs gekleurd en nog niet opgezwollen.
Met een flink stuk opperhuid heb ik ze dus met huid en haar geëlimineerd met mijn inmiddels vaste pincet dat twee zeer scherpe bekken bevat.
Want je moet met name ook de monddelen te pakken krijgen en in een ruk eruit trekken, altijd met een lap vel. In die venijnige kaken zitten speekselklieren en hierin kan de  ziekteverwekkende Borreliabacterie zitten, loerend op misdadige inbraken...  Die dus de ziekte van Lyme kan veroorzaken.
Besmetting vindt meestal pas na 24 uur plaats, mits de teek besmet is.
Rond de plek van de infectie kan na 10- 14 dagen een zachtroze ring ontstaan, een slecht teken dus. Maar in 10% van de gevallen zie je niets. Oppassen dus evengoed.

Met zuivere alcohol na de operatie ontsmetten, inclusief het pincet! Dat pincet gaat dus ook mee naar Spanje, daar kun je van op aan. Met de alcohol en dan bedoel ik geen Rioja.

Er zijn ook andere pincetten in de handel, sommige met een lasso eraan, alsof je een wilde stier wilt vangen, andere geheel van kunststof. Dat laatste heb ik eerder gekocht maar was waardeloos. Mijn eigen pincet rukt genadeloos parasiet en vel weg. Niet te kinderachtig aanzetten: diep doordrukken naast mevrouw Dracula  tot je onder haar zit en in één haal knijpen en trekken. Ben onbezoldigd specialist geworden helaas tegen wil en dank.

Het  zijn dus  parasieten: ze voeden zich ten koste van hun gastdame of heer (want ze maken geen onderscheid: vanmorgen had ik het hierover met een van mijn sportmaatjes en zij was dit jaar al door 4 teken bezocht).
Teken horen tot de geleedpotigen en hieronder weer tot de spinnen. Ook de insecten, kreeften en duizendpoten horen tot deze grootste diergroep op aarde. En ook een der de oudste.

De looptraining is op zich ook goed geweest om de bovenbeenspieren te versterken. Dat kan goed van pas komen op de soms lange en steile hellingen in Spanje.

Ben nog even bezig geweest met de treinreis terug naar Zuid-Frankrijk. Want we fietsen niet terug...
Er gaat elke dag een trein van Santiago de Compostela naar Irun, een grensplaats vlak bij de Franse grens. Vertrek 9.25 uur. Aankomst 20.45 uur. En de enkele reis kost maar € 49,90. Spotgoedkoop in vergelijking met Nederlandse prijzen voor die afstand (900 km). En vanaf Irun is het maar een klein stukje tot het Franse plaatsje waar de geparkeerde auto hopelijk op ons wacht.
De fietsen en de meeste bagage laten we vanaf Santiago de Compostela gewoon rechtstreeks naar huis brengen. Het bedrijf Soetens regelt dat perfect.
En hebben wij de handen vrij voor een onbezorgde treinreis.

De Peel, Wiegersma en Beekman en Beekman

Het werd weer tijd voor een gezamenlijke tocht. Het weer en de drukke agenda's van Gerard en mij lieten het niet eerder toe. Maar donderdag 7 juni ging de Koga op de trekhaak naar Grubbenvorst voor de tocht naar de Peel.

Woensdagmorgen was ik met mijn sportmaatjes van de woensdagmorgengroep van Scopias om 7.00 uur naar het Ahrtal vertrokken en daar hadden we 13,3 km over de Rotweinwanderweg gerend. Pittig maar ik had er vandaag geen last van.

De fietstocht:

De voorspellingen waren niet echt geweldig maar wat hebben we toch een goed weer gehad!

Alweer werd de sporttight gebruikt zonder naadjes en zonder zeem. het ging wel maar op het eind begon er toch hier en daar mijn vel te protesteren. Effectief hebben we niet zo'n grote afstand overwonnen, 65 km maar we hebben redelijk lang op het leer gezeten.

Onderweg deden we de fietsenzaak van Lommen in Sevenum aan om ons te oriënteren op fietstassen.

En de Ortliebs staken met kop en schouder boven alle andere tassen uit: waterdicht, snelle en gemakkelijke sluitingen en de prijs viel echt mee.De vakkennis van dhr. Lommen was indrukwekkend. Met twee folders zijn we verder op weg gegaan naar Kronenberg.

Helenaveen

Onderweg kwamen we een kapel tegen van de Heilige Antonius en Gerard kreeg spontaan een bidhouding in de opening van het kapelletje. Dat leek toch wel een aangeboren reflex.

Via prachtige wegen langs de kanalen van Helenaveen ging het van Liessel naar Deurne.

De Wieger

En jawel, daar kwam een onverwachte ontmoeting: we belandden bij het voormalige woonhuis annex praktijk en schilderatelier van de huisarts Wiegersma (1891-1969). Een vriendelijke mevrouw opende net om 12.00 de deuren terwijl wij ons boterhammetje verorberden boven hun gemetseld naambord.

Ze nodigde ons vriendelijk uit dat we welkom waren.

Dat mochten we natuurlijk niet missen en wij naar binnen in onze fietsoutfit.

65+ ?

Jaaaa...

Dan voor € 2,50 .  

De huisarts Hendrik Wiegersma werd in de volksmond ook wel "de dokter van Deurne"genoemd.En zijn koosnaam " De Wieger" werd de naam van het museum.

 Het huis was bijna een kopie van de monumentale Hollandse renaissance-bouwkunst uit de late 16e eeuw.

In 1922 is het gebouwd en ontworpen door de Helmondse architect  Cornelis Roffelsen. Voor 1 cent per vierkante meter heeft hij de grond gekocht van de gemeente.

Jozef van Ruyssenvelt

Binnen was er niets meer over van de oorspron-kelijke inrichting. Gelijkvloers en op de 1^e verdieping was alles gericht op tentoonstellingen en alle vertrekken waren wit ingericht.

Aan Jozef van Ruyssevelt, (1941-1985) Vlaams schilder , was de huidige tentoonstelling gewijd.

Hij wordt ook wel de schilder van het intieme licht genoemd. Gerard  en ik hadden nog nooit gehoord van deze schilder maar zijn werken waren zeer origineel; met kennersblik zag Gerard dat de schilder over een vakbekwame techniek beschikte.

Wat opviel was dat bijna alles wat hij schilderde, binnen was. En naar buiten toe alleen vanuit een vertrek. Zo heeft hij ook zijn vrouw geschilderd, zittend aan een venster; haar gezicht was slechts een veeg. (zie schilderij) We vonden dit erg vreemd maar de mevrouw die ons zo vriendelijk uitnodigde, vertelde dat de schilder autistisch was. En zijn vrouw - bij een schilderijcompositie - slechts als een object zag…

Hendrik Wiegersma

Wiegersma had een uitgesproken tekentalent. Vanuit zijn tekenen ontwikkelde hij een expressionistische schilderstijl. Vooral donkere, aardse kleuren werden gebruikt. Hij heeft veel zelfportretten, portretten van zijn vrouw Nel en landschappen geschilderd, soms zelfs tijdens zijn praktijk zette hij een veeg of streep op het doek.

Hij is ook een der romanfiguren in de streekboeken van Toon Kortooms: " Help, de dokter verzuipt"en Beekman en Beekman.

Met zijn witgespoten Ford belandde hij eens in een sloot en de boeren moesten hem eruit trekken.

Nel Wiegersma

Er is in zijn loopbaan zelfs een apart spoorlijntje aangelegd om zijn 200 patiënten per dag rechtstreeks naar zijn praktijk te vervoeren.

De fietstocht ging verder en op de markt in Deurne, midden tussen de opbouwspullen van de kermis, laafden we ons aan een tripple La Trappe. We keken uiteraard alsof we die al verdiend hadden.

In de buitenwijken van Deurne vroegen we de weg aan een duivenmelker die geen schoenveters droeg. Op mijn vraag waarom antwoordde hij dat hij dit wel gemakkelijk vond en zo geen commentaar kreeg dat hij weer eens zijn schoenveters los had hangen. En zijn duiven vonden het ook geen punt.

Via Griendtsveen en een onbekend fietspad belandden we weer in Helenaveen en bij Gerard aangekomen heb ik zijn laatste prachtige schilderij ondergaan: gevarieerde diepblauwe kleuren als achtergrond van een magisch gespiegeld bos met vuurvliegjes, het had iets geheimzinnigs, ook wel iets van verborgen emoties. Gedroogde zwammen, gekleurd in een magisch groen-blauwe kleur, gaven het schilderij een extra derde dimensie van iets aards, iets verborgens. De creatieve geest van Gerard heeft vele dieptes realiseerde ik me weer eens.En ik mocht van Gerard er alles in zien wat ik zelf wilde.

Blue Wood; the silence of the fireflies

La Trappe - Triple

                  Gerard en zijn koele La Trappe,
                  markt Deurne.