Zesde Dag, zaterdag 11 mei, van Navarrete naar Villa Franca- montes de Oca (71,65 km)

Zesde dag, zaterdag 11 mei, van Navarrete naar Villa Franca-montes de Oca ( 71,65 km)

Start in Navarreta.

In hotel Hotel San Camilo vertrokken na een lekker ontbijt en natuurlijk wat extra's  gesmeerd als proviand. Appeltje erbij, eindelijk bruine broodjes. Wat Isostar en 2 bananen in een winkeltje en we startten weer. Fietsen weer over de dure lopers naar buiten geleid, was allemaal geen probleem.



Er werd duidelijk een bestrijdingsmiddel gespoten

Het was 8 graden, wind in. Het dorp lag op 518 meter en na 3 km stijging kwamen we tot 678 meter bij Ventosa. Het dorp heet niet voor niets Ventosa vanwege de felle winden rondom de berg. Moest van de fiets af. Hijgend, soms met de snelheid terugzakkend naar 6,8 km. Per uur wel te verstaan.

En dat ging zo maar door, van 500 naar 600 of 700, weer naar 500 enz. Rond 14.30 uur bereikten we Santo Domingo de la Calzada.

De plaats is een belangrijke plek voor de Camino. 
 



Kathedraal in Santa Domingo

De monnik Sto Domingo (1019-1109) bouwde er o.a. een brug met 24 bogen over de rivier de Rio Oja. Maar ook een hospitaal voor de Pelgrims. In 1185 werd de kathedraal gebouwd door een eerdere kerk te verbouwen. De barokke toren staat apart. Bij Tosantos ( al bekend in de 10^e eeuw) zag ik onderweg een rotskapel, de zgn. Virgen de la Peña.

Processie in Santa Domingo de la Calzada

bij kathedraal van Santo Domingo de la Calzade

In Santo Domingo de la Calzada was een processie aan de gang met springende Basken en 20 maagden die een soort gordijnen korf rondom hun hoofd hadden. Het liedje van de spelende harmonie heb ik ’s avonds Gerard voorgespeeld op mijn mondharmonica. Hij wilde gelijk mijn manager worden voor optredens.

Nou, als je die gezichten zag, dan zullen er niet veel maagden tussen hebben gezeten, of in de nabije toekomst niet meer. Het waren schoonheden.

Alle inwoners waren met kinderen en (groot)ouders uitgelopen. De mannen hadden rode sjaaltjes om want er was een soort patronaatsfeest aan de gang.

De maagden?

Van een der inwoners wat info gekregen over hun tradities en toen naar de kathedraal.

In de kerk de witte haan en witte hen o.a. bekeken. Volgens de legende was er vroeger een pelgrimspaar uit Duitsland met hun 18-jarige zoon op bezoek. Een plaatselijke schone werd verliefd op de knul maar hij had geen interesse . Uit wraak verstopte ze een zilveren beker in zijn bagage en gaf hem aan.

Hij werd gegrepen, opgehangen en toen de ouders helemaal verbijsterd naar hun zoon keken, hoorden ze hem roepen dat hij niet dood was en dat er iets helemaal fout zat.

De ouders gingen naar de rechter en vertelden hun verhaal.

Die geloofde dat niet en zei dat hij nog eerder geloofde dat uit de pan waar net twee kippen gebraden werden, die weer levend er uit zouden komen. En dat gebeurde… Aldus het verhaal.

 

Vanaf dat moment zijn er in een kooi in de kathedraal altijd een witte haan en hen te zien.

Weer verder, het werd laat en als je voor 17.00 uur niet bij een hotelletje bent, kom je bijna nergens terecht. Er liepen ook enorm veel pelgrims.

Onderweg zag ik twee jonge platgereden vosjes op de weg.

In de verte zag je de sneeuw op de Montes de Oca liggen.

Ineens liep weer de ketting van de tandwielen af: weer met terugschakelen naar het kleinste voorblad. Gelukkig was in 5 minuten de klus geklaard. Ik denk nu dat het ook te maken heeft als je met te lage snelheid overschakelt: de ketting valt dan tussen het kleinste blad en het frame, heeft geen vaart.
 

Midden in een dorp, op een soort schoorsteen had een ooievaar zich genesteld.

De nieuwe wegen zijn bijna nergens afgebouwd. Overal liggen - zonder functie - viaducten tussen de korenvelden en wijnstokken. Keurig met dure geluidsschermen er omheen en om het hele bouwproject een kostbare omheining; je kunt er nergens bij komen. Van autobanen is slechts de helft af zodat het toch maar eenbaans wegen zijn.
Hier liggen "onze" euro's.

Maar evengoed waren de nachtegalen weer te horen en te zien. Ze komen hier meer voor dan mussen.

 

Kapel Virgen de la Pena bij Tosantos,  in rotswand uitgehouwen.
Werd al in de 10e eeuw genoemd.

 Rond 17.15 bereikten we Villafranca – montes de Oca. Het ligt op een hoogte van 917 meter. 

.
 

Nachtje slapen in El Pajaro

 
Bij een bord met Habitaciónes stapt Gerard af bij een jonge Spaanse schone;jammer maar in haar taveerne is geen plaats meer. Heel behulpzaam begeleidt ze ons naar een naburig hotelletje en dat was gelijk raak: El Pagaro. € 56 inclusief eten en slapen. Afgelegde afstand: 71,65 km in 4.55 uur.

Plaatselijk kerkje in Villa franca - montes de Oca. Een prachtig kerkje met een mooie klokkentoren.

 

De fietsen werden keurig in een soort garage weggestopt tussen de kratten en allerlei onbestemd gereedschap. De bagage zeulden we in het donker enkele trappen op en we hadden weer een kamer. Karig ingericht maar het bed was goed.
Terug naar beneden en aan de gezellige bar werd er getoost met een soort gele likeur, een licor de hierbas. 's Avonds kregen we het dagmenu , het menu del dia geserveerd. Witte bonensoep met een bleke koeienstaart erin. Gerard zoog op de bleke botten alsof hij drie dagen niets had gegeten. Ik heb de knoken gelaten voor wat ze waren. Het huisdesert, eigengemaakte abrokozenvlaai was lekker en de fles Rioja gleed moeiteloos mee naar binnen.

Als twee gezapige mannetjes uit het dorp kuierden we erna nog even naar het kerkje van Santiago El Mayor. Het was ondertussen behoorlijk afgekoeld.
Terug naar onze eenvoudige kamer, de normale bedrituelen afwerkend en nog even de muziek van de processie van Santo Domingo op mijn mondharmonica laten herleven. Het ritme van de langzame muziek fascineert me. Het is de muziek van Ennio Morricone.

Morgen klimmen we over de Pedrajapas, op 1130 meter hoogte.