16e dag 22 mei 2013;
TWEEDE DAG SANTIAGO
De moeheid komt er vandaag wel uit. Maar dat heeft ook te
maken dat je ze toelaat: het “is volbracht”.
Opnieuw wordt de taxi ingeschakeld. Kost nauwelijks wat.
Basistarief € 3,65. Als de taxi op het plein arriveert, staat de teller op € 5,00. Een euro fooi vinden de mensen geweldig!
Pelgrimsmis in de kathedraal van Santiago de Compostela |
Fietsen gaat hier niet. Alles eenrichtingverkeer, enorme
hellingen en brede stoepen. Maar daar mag je niet komen. En alles belegd met
dikke kasseien. We doen het dus toch, over de stoep. Tot er een politieauto verschijnt. Als die uit de buurt is, weer op het zadel. Het is ook geen doen om te voet enkele kilometers berg op, berg af door de straatjes te zeulen. Fietspaden kennen ze hier niet. je ziet ook slechts hooguit een mountainbiker.
Bovendien zijn onze fietsen sinds vanmorgen aan de
ketting gelegd door een Pools meisje dat in dienst is van Soetens. Er staan
meer Nederlanders in de kelder mee te plakken aan de dozen.
Wat ben ik blij dat dat gesleur elke dag met 5 tassen
niet meer hoeft, elke dag 20 kilo vanaf een kamer of ander onderkomen (15...) naar de
fietsen zeulen, niet meer controleren of je alles hebt.
Slechts één tas nog en een minimale uitrusting. Heerlijk.
Na een schamel ontbijt met de taxi naar het centrale
busstation om de kaartjes naar Porto te regelen.
Weer met een andere taxi naar het grote plein voor de kathedraal,
6 km weer.
We gaan onze stempels van de Camino , onze geloofsbrieven, laten zien aan het officiële Pelgrimsbureau om de enige echt Credensial in ontvangst te nemen.
Na een degelijke controle van alle stempels en het invullen van een vragenformulier wordt me het officiële document overhandigd. Nu ben ik een echte PELGRIM.
We gaan onze stempels van de Camino , onze geloofsbrieven, laten zien aan het officiële Pelgrimsbureau om de enige echt Credensial in ontvangst te nemen.
Na een degelijke controle van alle stempels en het invullen van een vragenformulier wordt me het officiële document overhandigd. Nu ben ik een echte PELGRIM.
Via de zijingang gaan we de kathedraal daarna in.
Om 12.00 uur begint de Pelgrimsmis en we maken ijverig de
nodige opnames.
Wat een verzameling aan diversiteit. Ze zitten staan,
hangen of liggen overal in de kerk.
Een bonte verzameling , soms zeer vreemd geklede snuiters;
de gezichtsuitdrukkingen variëren van hemels, een stille glimlach, tot een diep
verzonken zijn in een of ander gebed? Ik weet het niet.
De biechtstoelen hebben het druk. Overal geknielde
Pelgrims die openlijk hun zonden? Opbiechten aan heel serieus kijkende oude
priester, in vol ornaat luisterend naar wat de zondaars te vertellen hebben.
Zou best wel eens voor een morgen op die plaats zitten. Wat zou ik serieus
kijken. En natuurlijk de absolutie geven.
Ondertussen neemt een non voor het altaar het heft in
handen.
Café Casino, een 19e eeuws pand |
Ze slaat met trage gebaren de maat.
Ondertussen komen er 5 in rode kazuifels geklede
priesters binnen die ook een beetje van de aandacht van de verstilde kerk
proberen te claimen.
We worden begroet: alle pelgrims over de hele wereld die
de afgelopen dagen naar Santiago zijn getrokken , worden begroet. Ze hebben
daar lijsten van want als je je meldt op het officiële Pelgrimsoffice voor je
laatste stempel, wordt er boekgehouden. Van ieder wordt schriftelijk gevraagd
waar hij of zij vandaan komt, wat je redenen zijn, geslacht, leeftijd . Pas
daarna krijg je na controle of je voldoende halteplaatsen hebt aangedaan op de
tocht, de officiële Credencial. Een
meter verder kun je een koker voor een euro kopen en een Nederlandse (!)
mevrouw rolt hem keurig hierin. Wat een organisatie.
De non treedt even terug maar als er weer gezongen gaat
worden, is ze nadrukkelijk in haar eenvoud, zwarte kleding, kap over het hoofd,
aanwezig.
Omdat de mis maar voorduurt, kunnen we niet achter het
altaar komen om de zilveren tombe waar Sint Jacob in schijnt te rusten,
bezoeken. Strakjes dan maar na de lunch. We hebben de tijd nu.
Café Casino – lunch
Een 19e eeuws pand uit 1873. Mooie
kroonluchters, donkerbruine houten lambriseringen met veel houtsnijwerk, veel
glas in lood.
Ineen begint een bejaarde pianist met zijn spel. Gerard
is er als de kippen bij om dat te filmen, gooit de tafel bijna om in zijn
begeerte om alles in beeld en geluid vast te leggen.
Prachtig spel van de man (90 jaar al horen we na afloop
als we hem even aanspreken) ; een potpourri van klassiek en modern. Hij
beheerst zijn vak nog steeds. Alle aanwezigen klappen na elke rustpauze
enthousiast voor hem en dat doet hem zichtbaar genoegen. Hij neigt zijn hoofd
er bij. Zie de foto’s.
De Kathedraal ’s middags weer bezocht.
Rotsplantje op de trappen van de kathedraal |
We hebben heel “devoot” onze handen aan weerszijde van de
gouden? Buste van Sint Jacob gelegd.
Allerlei gedachten gingen door me heen. Wat had hij ons
toch allemaal aangedaan. Klote weer, koude tegenwinden, slagregens en sneeuw;
eindeloze hellingen op, veel te snelle afdalingen.
Maar ook voldoening. Ook fantastische landschappen, ook
telkens de probleempjes die we tegenkwamen als vanzelfsprekend oplosten, al dan
niet met hulp. En als die hulp er was, dan gebeurde dat met een
vanzelfsprekendheid alsof de behulpzame Spanjaard ons al jaren kende.
Het Praza do Obradoiro aan het plein voor de kathedraal
was omgetoverd in een deftig Hotel.
Nog ’s middags even door de smalle straatjes geslenterd en
per taxi terug naar het hotel.
Daar troffen we weer opnieuw Emmy en Ton.
Zij hadden met een ander stel afgesproken om ’s avonds
een hapje te eten en vroegen of we ons wilden aansluiten. Wilden we wel maar wel per taxi naar de binnenstad. Zij verkozen te wandelen.
Mijn steentjes als symbool voor voor mijn dierbaren, mijn vrienden en mijn clubs, op een veilig plekje in een spleet onder aan de trap van de kathedraal te Santiago "te ruste gelegd" |
De steentjes onder de onderste granieten trede van de kathedraal |
Als ik hier weg ben, zal mijn schaduw nog blijven waken over de steentjes.
En zo zaten we ’s avonds in een stampvol restaurant met zijn zessen.Emmy is 61 , deed welzijnswerk; haar man Ton (61) was brandweerman geweest. Wim( 72), het nieuwe gezicht , was vertegenwoordiger geweest; wat zijn vrouw gedaan had weet ik niet maar zij wist wel van wanten met de PC en daar moest Wim niets van hebben.
Met enorme snelheid werden de maaltijden geserveerd. Dat
was echt vakwerk hoe snel een hele zaal met hongerige Pelgrims werden bediend.
Voor € 15 een drie gangen menu + twee flinke glazen wijn.
Wat wil je nog meer.
Om tien uur terug met de taxi, het hotel regelen in
Porto.
En dat werd hotel B&B Porto Centro. € 46 pp voor twee
nachten.
Het zou een prachtig gerenoveerd pand zijn.
We zullen zien, morgen om 11.uur op naar Porto in
Portugal, met een busstop te Pontevedra.Bij de grens met Portugal gaat de E-1 over in de A-3 bij Tui.
En vrijdagmorgen om 6.40 uur (uur tijdsverschil met Nederland) vanaf Porto naar Eindhoven. Daar de trein, naar Blerick waarschijnlijk, vanwege de gemakkelijke parkeergelegenheid... Als alles meezit rond 12.00 uur thuis.
Gisteren nog bericht gekregen van Sabine uit Saint Jean Pied de Port: mijn usb-stick was daar inderdaad en ze stuurt hem op naar huis. gelukkig maar dat ik drie sticks en een geheugenkaartje extra bij me had.
De laatste avond in Santiago de Compostela |
Porto wordt thuis nog in een blog verwerkt, evenals een aanvulling van foto's van de gehele Camino.
Ik houd ieder van de aanvullingen op de hoogte. Eerst naar huis.
Dit is de laatste blog vanuit Portugal.
De Camino is volbracht.
Ha Frans, jammer dat jullie reis er al op zit ! het lijkt alsof jullie maar heel kort zijn weggeweest. Ik ken dat gevoel... na 3 weken fietsen en primitief doen, heerlijk luxe eten, lekker douche en weer een auto met luie stoel ! je gaat die normale dingen dan extra waarderen ;-)
BeantwoordenVerwijderenGoede thuisreis gewenst en tot week 23, want volgende week begin ik aan mijn Malerweg wandeling ! groetjes, Karina