15e DAG , Maandag 20 mei Van Palas de Rein naar Touro???

15^e dag Maandag 20 mei

Van Palas de Rei naar Touro????

Na het ontbijt waarbij we stiekem een lunchpakket gesnaaid hebben – had de plastic boterhamzakjes in mijn kous gestopt en het rode fietsjack met drie achterzakken aangetrokken met het oog op "vervoer van proviand". Maar ja, het kostte dan ook € 10,00 , zo duur hadden we de hele reis nog niet ontbeten.

Dat moest wel zo in het geniep want de zogenaamde cheffin was een en al hyperactiviteit en hield alles in de gaten.

Toen ik Gerard zijn fiets al vast uit de garage haalde – hij stond af te rekenen – ontplofte de bazin van Casa Benilde in de Rua do Mercado bijna: een waterval van Engels en Spaans over me heen. Terug de garage in, daar konden we onze gang gaan.

Dus weer met de 10 tassen gezeuld.

Bij mijn fiets aangekomen stond de voorband plat. Geeveedee.

Nog even geprobeerd de band op te pompen maar de lucht vloog er ergens even snel weer uit .

Er zou een “soort” fietsenzaak zijn 300 meter verder de heuvel op…

Dan tel er maar 300 bij.

Met 35 kg de berg op gezeuld over de Avenida Compostela .... en inderdaad: er was een zaak in landbouwapparatuur enz.: Freire Recambios ; Recambios betekent zoveel als "vervangen van onderdelen". Maar ze repareerden ook allerlei ander spul, dus ook fietsen.

Na even wachten worden we uiterst vriendelijk geholpen.

Ik had ondertussen al de VIJF tassen weer van de fiets af, de fiets op zijn kop, band eruit en daar zag ik de boosdoener: het ventiel aan de rand met de band: een scheur. Dus nieuwe band. Remmen gedemonteerd, wiel er uit en binnen enkele minuten een nieuwe binnenband erop.

Gerard nam de kans waar en stond een gezellige babbel te houden met een Spaanse oud-vrachtwagenchauffeur. Ik hoorde naderhand dat een zoon in Neurenberg woonde, doctor in de fysica. Gelukkig dat ouders met misschien minder mogelijkheden vroeger nu hun kinderen wel die kans konden geven.

Tegen tienen konden we eindelijk weg. Na het oversteken van de brug over de Rio Pambre begon het beulswerk weer. gelukkig maar 5%.

Droogkasten voor zaden e.d. , gebouwd op pilaartjes om het ongedierte (knaagdieren vooral) te weren . Je zag ze veel bij huizen staan.

Door een prachtig groen Galicisch landschap, berg op, berg af. Het was een goede afleiding voor het betere beulswerk met hellingen tot 10 %. Moest een keer van de fiets af. De snelheid viel terug naar 6,8 km pu.
In Melide even een eetpauze;
Als we bij Ribadiso de brug passeren krijgen we een helling van 10% voor de kiezen, drie kilometer lang.
En om ons helemaal af te maken , vlak voor Arzúa, 2 km klimmen met percentages van 7-8% . Het kan niet op.

De aarzelende bloei van een appelboom, vol met korstmossen. Op de achtergrond eucalyptusbomen.

 

Jonge aanplant van eucalyptus; vooral om de bodem minder vochtig te krijgen.

 Ze worden in deze streek op grote schaal aangeplant.

De insectenwereld werd ook aarzelend wakker: de doohofspin ontdek ik en de macro wordt er op losgelaten. Fijn toestel toch , mijn Canon G9; altijd scherp, hoge resoluties en ik kan tot 1 cm dichtbij komen. Stabilisatorfunctie voor als ik trillende handen heb van de kou.

Doolhofspin

 

Bij een verlaten huisje (zomerhuisje?) even gerust en wat gegeten.

Achter het huisje zag ik warempel een Spaanse mus:

Spaanse mus

 

Even een hapje eten in Melide, bananen met zoete koek, ik word bijna onpasselijk en gorgel alles snel weg met koel water.
De bewoners zijn nergens te vinden; ook de buren zijn er niet. Het lijken vakantiehuisjes.

Dan dus de klim naar Arzua. Er kwam geen eind aan. Mijn bovenbeenspieren werden hoe langer hoe harder, protesteerden maar ze moesten luisteren naar mij.

Gerard moest af en toe van de fiets om de watervallen zweet af te deppen.

Zelf had ik hier geen last van, was gewoon kurkdroog maar dat kan ook door de pittige wind gekomen te zijn.

Overnachten in Touro ging echter niet door: nergens iets te vinden behalve de merkwaardige bouwsels op stenen pilaren waar bovenop een houten constructie is gezet om graan / mais e.d. te drogen.

Maar daar ga ik niet in slapen.

Dus via een omweg , via een andere Caminoroute naar het dorp Pedrouzo. Terug naar de provinciale weg , de  N547. Want de eerder voorgenomen route volgen zou betekenen dat we tot vlak bij Santiago niets zouden vinden, geen gehuchten, geen drooghokken zelfs.

Stuk voor nop gebeuld. En de omweg is weer een hels karwei. Soms kom ik piepend boven.

In Pedrouzo bij Albergue “Burgo” vangen we ook bot.

Wat nu “gezongen”?

Telefoonnummer van Hotel Mexico laten opzoeken door een vriendelijke mevrouw van de Albergue. Het was namelijk ook een soort toeristenbureau.

We konden zelfs  een nacht eerder in het al geboekte hotel Mexico terecht.

Nog de route willen uitprinten via de PC van de Albergue maar die verrekte ‘t. Dan maar een route laten uitzoeken vanaf de kathedraal: dan hoef je niet zoveel over te schrijven… Voortdurend improviseren, wel leuk eigenlijk dat we voor alles wel een oplossing vinden. We laten ons niet kisten.

Dus nu door, nog twintig km. Het was inmiddels 5 uur.

Geen tijd meer om te genieten van de flora en fauna. Alleen nog de weg (N547), de fiets, de hellingen.  Alhoewel het een prachtig landschap is, groen, allerlei beekjes die we klaterend passeren.


En dan naderen we Santiago de Compostela.
We maken alvast wat shots. Het doel is bijna bereikt.

Het eerste zicht op Santiago de Compostela - nog 5 km te peddelen

We fietsen al slalommend de stad in, ons tussen allerlei verkeer over dikke kasseien laverend. Mijn camera heb ik omgehangen om hem niet aan het heftige trillen van de fiets op die dikke keien te besparen.
Geen enkele ruimte is er voor fietsers. Hoezo fietsers? Als er eenrichtingverkeer is, zoek je het verder maar uit over de trottoirs, hiermee voetgangers irriterend.
Maar langzaam naar beneden laverend, bereiken we na enig gevraag ons doel.

De "staatsiefoto"

Rond 18.45 fietsen we het grote plein op voor de krachtige granieten kathedraal.

Toen realiseerde ik me dat de tocht was beëindigd. Het moment zelf greep me aan en heb onmiddellijk Thea gebeld. “Ik dacht al zo iets, ik had al niets meer gehoord”.

De zon scheen , een strakblauwe hemel en we hebben ons laten vereeuwigen door een vriendelijke man uit Napels. Ik had hem al eerder gesignaleerd want hij nam allerlei foto’s toen ik onze fietsen een aantal trappen had afgezeuld onder begeleiding van een soort doedelzakmuziek. De Napolitaan was vooral geïnteresseerd geraakt vanwege de frontloaders.

Maar ook een Belg , twee mensen uit Simpelveld en vele andere pleingangers bekeken met veel interesse onze bepakte fietsen. Ook de voorladers hadden weer de belangstelling. “Of je daar goed mee kon sturen” en zo.

Moe, het is te zien. Maar ook voldaan. 

Na enkele interviews met ware doodsverachting, dwars door de voetgangersgebieden naar het hotel een weg gezocht. Er was namelijk eenrichtingsverkeer richting hotel Mexico aan de Avenida Republica Argentina. En natuurlijk niet in tegenovergestelde richting.

De fietsen worden gedropt in de garage, verdieping -1.

De 10 tassen er weer af, een hand tegen de sensor in de lift, de tassen en wij erin en dan naar de 6^e verdieping, kamer 615.

Tassen uit de lift, naar de kamer slepen en even uitpuffen.

84 km stond op mijn teller.

Het was opnieuw een groot bed.

Gelijk even de stad in, vlak bij een eettent gezocht. Dat werd - na enige aanwijzingen - Rincón de Gurpegui in de Rua de Frei Rosendo Salvado. Na twee glazen wijn (Ribeira del Duero) en een heerlijk eten ( € 22,50) vielen we moe en voldaan in bed.

Morgen komt mogelijk een nieuwe blog met de verhalen van dinsdag. In ieder geval gaan we onze officiële Pelgrimspas innen, de kathedraal bekijken.

Op weg naar het hotel komen we tot onzer beider verrassing weer onze Braziliaan tegen.