En dan dus weer de Mountainbike

Ja, de fiets weg, de bagage bijna helemaal weg, dus " maar" de MB op.
Dat is echter geen straf: de MB heb ik al jaren in gebruik om lekker over de smalste paadjes te crossen in onze bossen.
Dankzij de aanwezigheid van de steilrand, de grens tussen hoog- en laagterras van de vroegere gezamenlijke stroombedding van Maas en Rijn, hebben we binnen onze woonomgeving een fantastisch gevarieerd natuurgebied. Hoogteverschillen van 30- 35 meter zijn normaal, soms erg steil.
Het natuurgebied (èn het IVN  heten niet voor niets De STEILRAND. Zelfs de zogenaamde Streekweg tussen het viaduct in Belfeld en de Kaldenkerkerweg in Tegelen heet ""Steilrandweg"".

Bosanemoon

Gele dovenetel

Via het paadje langs de akkers langs ons kasteel Holtmüehle naar de nieuwe fietsbrug en onderlangs de bosrand naar de Maalbekerweg. Die 10 x op en neer om in te fietsen en vervolgens zigzag, op en neer via de onmogelijkste paadjes richting Reuver en Swalmen.
Onderweg de ogen niet gesloten voor de schuchter opbloeiende natuur.
Nog steeds bloeiend speenkruid ( de bloemblaadjes lijken op een speen), gele dovenetel, witte en paarse dovenetel, bosanemoon, dalkruid, salomonszegel en lelietjes van dalen .
Was nauwelijks onderweg of ik hoorde de luide zang van de nachtegaal al, vlak bij het paadje langs de kasteelakkers. Daar groeien inderdaad behoorlijk wat brandnetels en daarbij voelen ze zich op hun gemak. Vlakbij zat een net uitgevlogen merel klagelijk te tsjielpen om contact te houden met pa en ma merel.
Het echtpaar witte zwaan bij het kasteel heeft het dit jaar zelfs aangedurfd om een enorm nest te bouwen, pal naast de oprijlaan naar de ingang van Chateau Holtmüehle... Vorig jaar waren ze goed voor vijf jongen waarvan er nog 4 in de buurt rondzwerven.

Nou ja, klagelijk merelgeluid, wij mensen interpreteren onze eigen indrukken ook op dieren en dat is natuurlijk een fout uitgangspunt.
Omdat ik de laatste weken met de Koga met volle bepakking (18-19 kg) enkele honderden kilometers heb afgelegd, kon het allemaal wel wat hebben: ik merkte duidelijk meer kracht in de bovenbenen en kwam moeiteloos sommige lastige paadjes op waar ik eerder meer moeite mee had.

Paarse dovenetel

Geen ademgebrek, hartslag onder de 135, soms wat oplopend naar 160 als de klim wat erg pittig werd genomen maar dan weer snel dalend en verder alles Paletti.
Mijn GPS-horloge houdt het allemaal bij en bij thuiskomst kan ik via Google-Earth de hele route reconstrueren.
Bevoorrecht voel ik me wel: hoeveel van mijn leeftijdsgenoten die al met allerlei beperkingen moeten zien om te gaan. Weet natuurlijk dat je ineens wat kunt "" krijgen"" maar ben me heel bewust van deze "gezondheids-cadeautjes"".
Vanmorgen , zondagmorgen, realiseerde ik mij dat weer eens onder het rennen met mijn loopmaatjes die erg meeleven met de aanstaande tocht.
We probeerden de gemiddelde leeftijd van ons zessen te berekenen en kwamen tot bijna 63 jaar...

Fietsen onder de wol...

Zondagmiddag kwam eensklaps een telefoontje van Soetens: "Morgen komen we om 15.00 uur de fietsen en de tassen ophalen. Voor € 242 samen, enkele reis.
Nou, dat was dus even hard werken om alle spullen gelijkmatig over de vijf tassen te verdelen: de twee tassen aan het voorwiel: ieder 2 kilo; de stuurtas: 1,7 kilo; de achtertassen: ieder 5,8 kilo.
Natuurlijk moest ik op het allerlaatste moment nog even controleren waar mijn USB-sticks waren dus de pot pindakaas, de lakenhoes, de handdoekrollen enz. enz. moesten er weer uit maar rond 15.30 uur waren de tassen van Gerard en mij in twee kartonnen dozen verpakt, keurig gericht aan Sabine van Gite Zuharpeta  in Saint Jean Pied de Port, aan de voet van de Pyreneeën. Zij zal onze spullen bewaken alsof het haar eigen liefdesbaby's zijn... En de fietsen samen langs elkaar onder de wol, stevig ingesnoerd. Nou dat belooft nog wat. Gelukkig heeft mijn fiets geen oordopjes nodig...
Een achtertas houd ik hier als handbagage. Daar moeten op het allerlaatst nog wat sportspullen in en mijn loopschoenen. Want die trek ik aan tijdens het "knuren" tegen de hellingen.
En bovendien wil ik nog kunnen rennen tot de laatste dag voor het vertrek.Want nu zit ik zonder fiets!
Even wat pech natuurlijk : de schroefjes van mijn draagriem aan de Canon zijn spoorloos verdwenen. Gelukkig zag ik dit op tijd maar wat nu?
Foto Kino Linders had geen schroefjes, stelde dus voor om à tarief van € 50 de camera maar op te sturen... Zo zout heb ik het nog nooit gegeten. Toch nog enkele opticiens afgestruind: die gaven me te verstaan dat ze niet werkten met dergelijke "dinosaurische"schroeven; ze waren wat fijner ingesteld met hun brillen...
Terug dus naar Linders. Daar kreeg ik een e-mailadres waar de camera's voor reparatie naar toe worden gestuurd.

Heb hen mijn hartverscheurend verhaal uit de doeken gedaan, dat ik toch mijn camera voor een paar schroefjes niet kon opsturen, dat dit ook nog eens weken gaat duren, dat ik daar de tijd niet meer voor heb. Dat ze toch beter andersom de schroefjes kunnen opsturen. Met de link er bij van mijn blogs die mede door de buitengewoon goede camera tot stand zijn gekomen...
Nu, ik hoefde slechts een dag te wachten! Vandaag kreeg ik de link naar TechRepair en kon direct de schroefjes bestellen. Dat is nog eens snel!

Ni-jwieërt, Tripple en geile padden

Op naar Nederweert: dinsdag 16 april, laatste fietstochten voor het vertrek.

Mijn zus Fieke en haar man Frannik hadden Gerard en mij uitgenodigd om een fietstocht naar hen te maken en dan zouden zij voor een lunch zorgen. Oh , ja, en hij stond ook koud…  Aldus de suggestieve mail die de pedalen extra motivatie gaf.

Er stond die dag een forse tegenwind en door de vijf tassen had je behoorlijk wat weerstand te overwinnen.

Gerard zou vanaf Grubbenvorst richting Koningslust koersen en zelf zou ik via Steijl, Baarlo die kant op komen. Tien uur hadden we gepland.

En jawel hoor , het veer lag aan de Baarlose kant en was in reparatie.

Weer terug naar boven gezeuld met 18 kg aan de fiets en bij het Missiemuseum even gebeld naar Gerard dat ik via Reuver, Kessel naar Panningen zou koersen. Hij zou op me wachten bij de kerk.

Maar de tegenvaller had een aangename keerzijde: een van mijn loopmaatjes van de woensdagmorgengroep van Scopias, Anja, kwam eraan met de fiets. 

 

Op weg naar haar werk in Reuver. En dus werd de tocht samen gemaakt. Anja werd onderweg zo enthousiast dat ze wel eens het leren zadel van mijn fiets wilde testen.

En zo werd er richting Lommerbergen gekoerst. En daar aangekomen begon ze zich af  te vragen of ze misschien ook nog wel mee kon naar Santiago de Compostela, zo leuk vond ze het , dat fietsen met 18 kg tegen de wind in.

Via Kessel door de bossen naar Helden en daar zag ik Gerard al op een bankje zitten, sadistisch genietend van een ijsje.Net alsof hij er al een uur zat.

Na een extra rondje Panningen – we kwamen op de weg uit waar alleen auto’s mochten komen – belandden we via Meijel en Ospel in Nederweert, gehucht Budschop. Waar die naam vandaan komt, heb ik niet kunnen achterhalen.

De plaatsnaam Nederweert , (“Ni-jwieërt” in het lokale dialect) heette vroeger Merefelt, plaats te midden van meren. Maar er zijn ook andere uitleggen die tot in de Romeinse tijd teruggaan.

De Banen

Onderweg naar Nederweert waren de bermen nogal dun bezaaid met bloeiende planten en het merendeel was geel van kleur. Maar ook de paarse dovenetel trok zich niets aan van de kou.

Speenkruid

Zelfs het speenkruid was nog van de partij. Normaal bloeit dit  eind februari, begin maart. De natuur is echt zeker vier weken achter.

Klein hoefblad was maar op een enkele plek te zien. Het is een plant die door de landbouwers tot de gevreesde onkruiden hoort.

Het is een zogenaamde naaktbloeier: eerst bloeit ze, daarna pas komen de bladeren. Ze wordt ook wel dauwkool of ezelspoot genoemd.

Klein hoefblad

Bij mijn zus en haar man Frannik werden we gelijk onthaald op een heerlijke Leffe Tripple. 

 

Het was jammer dat we niet buiten konden zitten maar vanuit de veranda hadden we een mooi gezicht op de prachtige tuin. Mijn zwager Frannik had een constructie bedacht midden in de vijver waardoor de goudvissen als het ware boven het vijveroppervlak konden zwemmen in een soort glazen kom. In die uitkijktoren boven het water konden ze zelfs naar binnen gluren in de veranda.

Gelukkig trekken mijn zus en haar man zich niets aan van deze gluurders.

Na de lekkere lunch peddelden we weer huiswaarts, vergezeld van regen tot in Panningen.

Daar scheidden zich onze natte wegen en buiten Panningen hield de regen zelfs op.

Bij het veer te Kessel aangekomen, waren de kleren al droog.

De route langs de Maas richting Reuver was prachtig. De sleedoorn bloeide volop naast het smalle pad en opzij ervan krioelde het van de padden.

Sleedoorn

Dotterbloem

Bruine pad - Bufo Bufo

Het was de gewone pad (Bufo Bufo) , in diverse bruine schakeringen; flink versierd met wratten op het lijf. De mannetjes zijn veel kleiner dan de vrouwtjes en dat is maar goed ook. In de paartijd sjouwt het arme vrouwtje dagen met zo’n geil mannetje op haar rug. Die wacht geduldig zijn kans af om de eitjes te bevruchten. En probeert andere mannetjes die ook wel willen meereizen op de rug hiervan af te houden.

Na ruim 80 km op de teller was ik weer thuis. Gerard had er enkele kilometers meer op zitten. De hele tocht viel reusachtig mee. En de dag erna heb ik er nog eens 71 km aan toegevoegd.

Op woensdagmorgen vervolgens met mijn Scopiasmaatjes een tocht helemaal via de Heide achter Hout-Blerick gerend, via de Berckt langs de Maas terug en toen stonden er 14,5 km op de teller. En dat was meer dan genoeg, de meesten van ons zaten er echt door want we hadden tussendoor 10 x 2 minuten versnellingen gedaan...

De cake van Gonnie smaakte er des te beter door. 
Maar de week was nog niet echt voorbij: op donderdagavond had Gerard zijn officiële opening van zijn schilderijententoonstelling in Domani te Venlo. Het zijn 20 prachtige schilderijen die onder andere een deel van de route weergeven die wij samen gaan fietsen. 

Santiago de Compostela

Cursus Pech, Credencial del Peregrino, Oefenen

Dinsdagavond 9 april om 20.00 uur werden we verwacht bij Theo Lommen in Sevenum.

Hij was spontaan bereid ons in te wijden in de geheimen van derailleurs afstellen, wielen er uit halen ( en ook weer er in), kortom, een spoedcursus tot zelfredzaamheid op de eenzame route van de Camion.
Mijn eigen fiets had ik meegenomen omdat er nog wat afstellingsprobleempjes waren.
Tot mijn verrassing begon Theo gelijk met het leren zadel: compleet gedemonteerd werd het; ik wist niet wat ik allemaal zag: dat ik op deze wirwar van ijzerwaar gefietst had.

Van alles was niet meer in orde. Terwijl mijn billen al gewend waren aan deze blijkbare onmogelijke instellingen.
Flexibele billen zullen we maar zeggen.
Nog een tip er bij gekregen: er moest leerolie op om het geheel te versoepelen. Flink inborstelen, uitwrijven en fietsen maar. Wel even de eerste keren een doek er tussen om de bruine leerkleur niet te laten doortrekken op de fietsbroek...  jawel, om associaties te voorkomen.
Omdat ik niet zo handig ben hierin , heeft Thea me een oude handdoek keurig met knopen  vastgezet op het leer en was het zadel bilklaar.
Genoeg over de achterkant.

Zie het spiedend oog van Gerard

De rem- en versnellingskabels vernieuwen was niet zo moeilijk, om te zien. Maar die versnellingskabel opnieuw in het juiste gleufje krijgen, dat was pas vakwerk dat Theo liet zien. Een echte gleuvenspecialist.
De demontage van de versnellingshandels was alleen al een kunstwerkje. Gelukkig hebben we wat foto's kunnen maken van dit gepriegel. Alles met kruiskopschroevendraaiers.

Spakenspanner

Nog een instructie er bij  hoe je het stuur verstelt, want mogelijk kwamen de fietsen gedemonteerd aan in Saint Jean Pied de Port; we moeten er niet aan denken, Gerard en ik , dat we de hele verzameling kabels, metaal en ander spul weer opnieuw in elkaar moeten flantsen. Hoe stel je de spaken af? Alweer iets nieuws; gelijk een spakenspanner bijgekocht.

Rond 22.00 uur was Theo echter  klaar met ons, durfde hij ons los te laten. Niets wilde hij hebben voor deze spoedcursus aan ons leken. Als,   als we terug zouden komen, dan konden we een vlaai en een fles wijn komen brengen. Dat was nog eens een deal.

Credential del Peregrino

Woensdag kwam eindelijk met de post de Credential del Peregrino, mijn stempelkaart om overal (?) toegang te krijgen tot de rustplaatsen van de pelgrims.
En, als ik van de hele tocht elke dag twee stempels kon laten zien, kreeg ik ook nog eens in Santiago de Compostela  het officiële bewijs dat ik de tocht volbracht had.
Ook waren er wat stikkers bijgevoegd zodat mijn fietstassen duidelijk lieten zien waarheen ik op weg was als ik het zelf niet meer zou weten.

Ondertussen hadden we nog een lakenzak gekocht voor de eventuele onhygiënische slaapplaatsen met kakkerlakken, vlooien en weet ik allemaal wat voor oerwoudbeesten we zouden tegenkomen, enkele lichtgewichthanddoeken, een lichtmetalen bestek, een riemtas voor de papieren en beurs, vanmorgen (vrijdag) kwam het thuisfront nog aan met een katoenen sjaal en hiermee was ik eensklaps wel heel trendy afgekleed, ongeacht wat er allemaal onder zou zitten. of niet. Een desinfecterend zeepje, te gebruiken zelfs zonder water, nou ik werd er stil van.Binnenkort maar eens kijken wat al die handel weegt.

Helleboris of Nieskruid

Vandaag, vrijdag, nog even gefietst, rondje Krickenbeck; toch nog even in het buitenland geweest. veel regen, flinke tegenwind maar het was evengoed lekker. Net als onze afgelopen woensdagmorgentraining met mijn Scopiasmaatjes: heftige tegenwind maar wel heerlijk doorgelucht.   Die verdomde koude wind was nu  gelukkig weg.
Zelfs de Helleboris liet zich in volle glorie zien.
Wonderlijk, hoe de open bloemkelk met hierin de duidelijk zichtbare meeldraden (mannelijke voortplantingsorganen) en stampers (vrouwelijke voortplantingsorganen) zich toonde. Maar ook het meizoentje was om te kussen. Bij wijze van spreken. Zo blij ben je na al die koude dagen en gure winden.

Maagdenpalm

En het schaap met zijn twee jongen, eentje wit, de ander zwart, keurig volgens de geneticawetten, verheugen zich op de aankomende lente.En als je thuiskomt, zie je de Maagdenpalm je in je eigen tuin ook ineens schuchter welkom heten.

Ja, en als je dan naar die hele verzameling van spullen kijkt die je wilt meenemen, dan ga aan het indelen:  dat in elk van de 4 tassen een gelijk gewicht verdeeld is; op de tassen aan het voorwiel hooguit 2 kilo per tas (eerder uitgeprobeerd) , de rest op de twee achtertassen en op je stuurtas de wat meer

 

persoonlijke gegevens. Dat is een klusje voor de komende dagen.En vervolgens haalt bedrijf Soetens over ruim een week alles op. Slechts een achtertas als handbagage in het vliegtuig gaat mee op 6 mei.En daarin zitten o.a de loopschoenen, een sportbroek die ook op de fiets ingezet wordt en een T-shirt. Want tot aan de laatste dag voor het vertrek zal er gesport moeten worden als de fietsen al 2 weken onderweg zijn.