De laatste dagen: van Santiago naar Porto, 22, 23 en 24 mei

Om vier uur ging vrijdagmorgen de telefoon van de receptie maar natuurlijk was ik vijf voor vier al wakker. Gerard iets eerder.In alle vroegte met de taxi om 4.40 uur naar het vliegveld Francisco Sá Carmeiro, 20 km buiten de stad.
Naar Eindhoven, ruim twee uur vliegen, heel krap in een nauwe stoel geperst. En bij aankomst in Eindhoven op de luchthaven, ja daar stond het ontvangstcomité , mèt bloemen voor ons, klaar: Thea, Gemma en zoon Maurice (van Gerard en Gemma) die zich een halve dag vrij had genomen.
We waren weer terug in ons gewone leventje.

Het is nu maandag 27 mei dat ik deze voorlopig laatste blog maak.

Alle voorgaande dagen heb ik nog eens goed onder de loep genomen en degenen die me gevolgd zijn op de reis raad ik aan om in ieder geval vanaf de 1e dag nog de vele nu toegevoegde foto's te bekijken want daar was onderweg niet altijd genoeg tijd voor. De beelden spreken voor zichzelf en zijn een goede aanvulling op de tekst.

Overzicht van de tocht:

Te onderscheiden zijn de volgende ‘etappes’:

                                                                                                                                       km:

1.Saint-Jean-Pied-de-Port – Col d’Osquich, voorproefje	58,26
2.        Saint-Jean-Pied-de-Port – Pamplona, 78, 80 km	78,80
3.        Pamplona – Estella, 57,08 km	57,08
4.        Estella – Navarrete, 61,78 km	61,78
5.        Naverrete – Villafranca Montes de Oca, 71,65 km	71,65
6.        Villafranca Montes de Oca – Burgos, 39,53 km	39,53
7.        Burgos – Carrión de los Condes, 100,47 km	100,47
8.        Carrión de los Condes – León, 103,67 km	103,67
9.        León – El Ganso, 70,01 km	70,01
10.     El Ganso – Molinaseca, 34,80 km	34,80
11.      Molinaseca – Sarria, 46,20 km	46,20
12.     Sarria – Palas de Rei, 108,90 km *	108,90 *
13.     Palas de Rei – Santiago de Compostela, 82,00 km	82,00

·         Inclusief 60 km per taxi vanwege de sneeuw op de cols          914 km

De tocht was soms met geen pen te beschrijven...
Maar mijn loopmaatje en medebestuurslid van Scopias, Karina, stuurde me een heel leuke pentekening die , misschien ietwat grotesk, wel in een penTEKENING weergaf, wat ik soms ervaren heb.




Woensdagmorgen , de 17e dag, 22 mei hebben we rond 9.00 uur de taxi gepakt naar het Centrale busstation in Santiago voor de reis van ruim 231 km naar Porto met maatschappij ALSA. Vertrek: 11.00 uur. € 28,00 pp. Spotgoedkoop.
Blij genoeg want het wachten in een hedendaagse vergassingskamer waar diverse bussen zo te zien nutteloos maar wel verspillend hun kwalijke diesel-uitlaatgassen stationair draaiend verspreidden, deed de wachtende mensen echt geen goed.

Plein voor het hotel

De reis had een stop , slechts te Pontevedra; we passeerden Vigo en daarna Tui bij de grens. Hier begon de A-3 in Portugal, een vrijwel lege 4-baans autobaan. Bijna geen enkele auto er op. Geldverspillende projecten, gefinancierd door de Europese Unie. Het onderhoud zal echter door Portugal zelf dienen te worden gedaan. Rond 13.15 (Portugese tijd - ze zijn daar een uur vroeger) waren we bij het centrum van Porto.
Daar een taxi naar het hotel genomen en dit hotel, B&B Porto Centro aan het Praçade Bathala nr. 32/34, was een geheel gerestaureerde bioscoop.Een juweeltje.

Strak, met grijze en witte tinten ingericht, modern en niet overdadig, was een juweeltje.Voor € 46,00 pp voor twee nachten.

Daarna de stad in en aan de overkant gelijk een flink glas bier en een lunch.
Daarna zigzaggend dalend door smalle steegjes, trapjes af en trapjes op helemaal naar beneden naar de overs van de Douro.

Grote hoogteverschillen

Onderweg de prachtige pleinen bewonderd. Het station Estação de Sãbento met zijn prachtige blauwe tegelschilderijen , de zgn. azulejos in de centrale hal. Het kopstation is geopend in 1896 en genoemd naar het voormalige klooster dat hier stond.

Maar ook de bouwvallen gezien, de krotten waar ook nog mensen in wonen, de vele kettingen met hangsloten op deuren van half verrotte huizen in wel 6 verdiepingen.

Als je er een blok tussenuit zou halen, dondert he hele zaak in elkaar.

Armoedige wijken met schamel gekleden mensen, bedelaars, wisselen zich af met statige gebouwen uit een rijk koloniaal verleden.

Vergane glorie.

Portugal is arm.

De tegenstellingen zijn groot.

De vele toeristen benadrukken dit alles nog eens schrijnend want zij kunnen heel wat meer besteden dan de gemiddelde eigen inwoners.

Maar goed dat er toerisme is: dit biedt de horeca en dus ook aanverwante bedrijfstakken nog een bestaan.

We hebben dus als gewetensvolle toeristen betaamt, de horecasector gesponsord.

Bij het uitvergroten van deze foto op de PC bleek dat dit oude vrouwtje, verscholen in een pand op de vierde verdieping, een slangetje van de neus naar boven heeft lopen. De duif leek tam. Ik zwaaide naar haar en kreeg een kushand terug.

Bij de rivier de Douro

Schrijnender kan het niet. We zagen haar alle dagen. Meestal hield ze twee vingers in een bijna tandeloze mond. Kiespijn? Ze stonk enorm.

De Maria Pia brug; een enkelbaans stalen spoorbrug met een lengte van 352 meter. Ze is gebouwd door Eiffel et Cie en ontworpen door Theophile Seyrig. De naam is verbonden met de Portugese koningin Maria Pia (1861-1889) uit het huis van Savoye- Italië.

Zicht op de Douro en de overkant met Porthuizen

De lunch..., wat zijn wij toch bevoorrecht, nadat je al die armoede hebt gezien

Een Roemeense muzikant, ver van huis,  zijn brood hopelijk verdienend

 

Een der zes bruggen die we zagen vanaf de boot

We hebben er één glaasje van geproefd. Echt waar.

Het galgenmaal....

De laatste avond in Porto

Met Emanuel , een der kelners op de laatste foto; Emanuel heeft 2 maanden werk gezocht in Eindhoven en had het toen wel gezien. De taal bleek een onoverkomelijke barrière. Hij bleef maar aan het kletsen, bij elke tafel en vergat de tweede fles wijn die bij ons op de tafel stond en waar we een glaasje van hem uit kregen aangeboden...

16e DAG , 22 mei 2013; tweede dag Santiago

16^e dag 22 mei 2013; TWEEDE DAG SANTIAGO

De moeheid komt er vandaag wel uit. Maar dat heeft ook te maken dat je ze toelaat: het “is volbracht”.

Opnieuw wordt de taxi ingeschakeld. Kost nauwelijks wat. Basistarief  € 3,65. Als de taxi op het plein arriveert, staat de teller op € 5,00. Een euro fooi vinden de mensen geweldig!

Pelgrimsmis in de kathedraal van Santiago de Compostela

Fietsen gaat hier niet. Alles eenrichtingverkeer, enorme hellingen en brede stoepen. Maar daar mag je niet komen. En alles belegd met dikke kasseien. We doen het dus toch, over de stoep. Tot er een politieauto verschijnt. Als die uit de buurt is, weer op het zadel. Het is ook geen doen om te voet enkele kilometers berg op, berg af door de straatjes te zeulen. Fietspaden kennen ze hier niet. je ziet ook slechts hooguit een mountainbiker.

Bovendien zijn onze fietsen sinds vanmorgen aan de ketting gelegd door een Pools meisje dat in dienst is van Soetens. Er staan meer Nederlanders in de kelder mee te plakken aan de dozen.

Wat ben ik blij dat dat gesleur elke dag met 5 tassen niet meer hoeft, elke dag 20 kilo vanaf een kamer of ander onderkomen (15...) naar de fietsen zeulen, niet meer controleren of je alles hebt.

Slechts één tas nog en een minimale uitrusting. Heerlijk.

Na een schamel ontbijt met de taxi naar het centrale busstation om de kaartjes naar Porto te regelen.

Weer met een andere taxi naar het grote plein voor de kathedraal, 6 km weer.

We gaan onze stempels van de Camino , onze geloofsbrieven, laten zien aan het officiële Pelgrimsbureau om de  enige echt Credensial in ontvangst te nemen.
Na een degelijke controle van alle stempels en het invullen van een vragenformulier wordt me het officiële document overhandigd. Nu ben ik een echte PELGRIM.

Via de zijingang gaan we de kathedraal  daarna in.

Om 12.00 uur begint de Pelgrimsmis en we maken ijverig de nodige opnames.

Wat een verzameling aan diversiteit. Ze zitten staan, hangen of liggen overal in de kerk.

Een bonte verzameling , soms zeer vreemd geklede snuiters; de gezichtsuitdrukkingen variëren van hemels, een stille glimlach, tot een diep verzonken zijn in een of ander gebed? Ik weet het niet.

De biechtstoelen hebben het druk. Overal geknielde Pelgrims die openlijk hun zonden? Opbiechten aan heel serieus kijkende oude priester, in vol ornaat luisterend naar wat de zondaars te vertellen hebben. Zou best wel eens voor een morgen op die plaats zitten. Wat zou ik serieus kijken. En natuurlijk de absolutie geven.

Ondertussen neemt een non voor het altaar het heft in handen.

Café Casino, een 19e eeuws pand

Met een prachtig zuivere stem zingt ze voor: het maakt indruk op mij. Zij alleen al in haar persoon wekt het zelfde effect op als jaren geleden een prachtig knapenkoor in de kathedraal van Cantenbury in Engeland.

Ze slaat met trage gebaren de maat.

Ondertussen komen er 5 in rode kazuifels geklede priesters binnen die ook een beetje van de aandacht van de verstilde kerk proberen te claimen.

We worden begroet: alle pelgrims over de hele wereld die de afgelopen dagen naar Santiago zijn getrokken , worden begroet. Ze hebben daar lijsten van want als je je meldt op het officiële Pelgrimsoffice voor je laatste stempel, wordt er boekgehouden. Van ieder wordt schriftelijk gevraagd waar hij of zij vandaan komt, wat je redenen zijn, geslacht, leeftijd . Pas daarna krijg je na controle of je voldoende halteplaatsen hebt aangedaan op de tocht,  de officiële Credencial. Een meter verder kun je een koker voor een euro kopen en een Nederlandse (!) mevrouw rolt hem keurig hierin. Wat een organisatie.

De non treedt even terug maar als er weer gezongen gaat worden, is ze nadrukkelijk in haar eenvoud, zwarte kleding, kap over het hoofd, aanwezig.

Omdat de mis maar voorduurt, kunnen we niet achter het altaar komen om de zilveren tombe waar Sint Jacob in schijnt te rusten, bezoeken. Strakjes dan maar na de lunch. We hebben de tijd nu.

Café Casino – lunch

Een 19^e eeuws pand uit 1873. Mooie kroonluchters, donkerbruine houten lambriseringen met veel houtsnijwerk, veel glas in lood.

Ineen begint een bejaarde pianist met zijn spel. Gerard is er als de kippen bij om dat te filmen, gooit de tafel bijna om in zijn begeerte om alles in beeld en geluid vast te leggen.

Prachtig spel van de man (90 jaar al horen we na afloop als we hem even aanspreken) ; een potpourri van klassiek en modern. Hij beheerst zijn vak nog steeds. Alle aanwezigen klappen na elke rustpauze enthousiast voor hem en dat doet hem zichtbaar genoegen. Hij neigt zijn hoofd er bij. Zie de foto’s.

De Kathedraal ’s middags weer bezocht.

Rotsplantje op de trappen van de kathedraal

We hebben heel “devoot” onze handen aan weerszijde van de gouden? Buste van Sint Jacob gelegd.

Allerlei gedachten gingen door me heen. Wat had hij ons toch allemaal aangedaan. Klote weer, koude tegenwinden, slagregens en sneeuw; eindeloze hellingen op, veel te snelle afdalingen.

Maar ook voldoening. Ook fantastische landschappen, ook telkens de probleempjes die we tegenkwamen als vanzelfsprekend oplosten, al dan niet met hulp. En als die hulp er was, dan gebeurde dat met een vanzelfsprekendheid alsof de behulpzame Spanjaard ons al jaren kende.

Het Praza do Obradoiro aan het plein voor de kathedraal was omgetoverd in een deftig Hotel.

Nog ’s middags even door de smalle straatjes geslenterd en per taxi terug naar het hotel.

Daar troffen we weer opnieuw Emmy en Ton.

Zij hadden met een ander stel afgesproken om ’s avonds een hapje te eten en vroegen of we ons wilden aansluiten. Wilden we wel maar wel per taxi naar de binnenstad. Zij verkozen te wandelen.

Mijn steentjes als symbool voor voor mijn dierbaren, mijn vrienden en mijn clubs, op een veilig plekje in een spleet onder aan de trap van de kathedraal te Santiago "te ruste gelegd"

De steentjes onder de onderste granieten trede van de kathedraal

Als ik hier weg ben, zal mijn schaduw nog blijven waken over de steentjes.















En zo zaten we ’s avonds in een stampvol restaurant met zijn zessen.Emmy is  61 , deed welzijnswerk; haar man Ton (61) was brandweerman geweest. Wim( 72), het nieuwe gezicht , was vertegenwoordiger geweest; wat zijn vrouw gedaan had weet ik niet maar zij wist wel van wanten met de PC en daar moest Wim niets van hebben.

Met enorme snelheid werden de maaltijden geserveerd. Dat was echt vakwerk hoe snel een hele zaal met hongerige Pelgrims werden bediend.

Voor € 15 een drie gangen menu + twee flinke glazen wijn. Wat wil je nog meer.

Om tien uur terug met de taxi, het hotel regelen in Porto.

En dat werd hotel B&B Porto Centro. € 46 pp voor twee nachten.

Het zou een prachtig gerenoveerd pand zijn.

We zullen zien, morgen om 11.uur op naar Porto in Portugal, met een busstop te Pontevedra.Bij de grens met Portugal gaat de E-1 over in de A-3 bij Tui.

En vrijdagmorgen om 6.40 uur (uur tijdsverschil met Nederland) vanaf Porto naar Eindhoven. Daar de trein, naar Blerick waarschijnlijk, vanwege de gemakkelijke parkeergelegenheid... Als alles meezit rond 12.00 uur thuis.

Gisteren nog bericht gekregen van Sabine uit Saint Jean Pied de Port: mijn usb-stick was daar inderdaad en ze stuurt hem op naar huis. gelukkig maar dat ik drie sticks en een geheugenkaartje extra bij me had.

De laatste avond in Santiago de Compostela

Porto wordt thuis nog in een blog verwerkt, evenals een aanvulling van foto's van de gehele Camino.

Ik houd ieder van de aanvullingen op de hoogte. Eerst naar huis.

Dit is de laatste blog vanuit Portugal.

De Camino is volbracht.

15e DAG , Maandag 20 mei Van Palas de Rein naar Touro???

15^e dag Maandag 20 mei

Van Palas de Rei naar Touro????

Na het ontbijt waarbij we stiekem een lunchpakket gesnaaid hebben – had de plastic boterhamzakjes in mijn kous gestopt en het rode fietsjack met drie achterzakken aangetrokken met het oog op "vervoer van proviand". Maar ja, het kostte dan ook € 10,00 , zo duur hadden we de hele reis nog niet ontbeten.

Dat moest wel zo in het geniep want de zogenaamde cheffin was een en al hyperactiviteit en hield alles in de gaten.

Toen ik Gerard zijn fiets al vast uit de garage haalde – hij stond af te rekenen – ontplofte de bazin van Casa Benilde in de Rua do Mercado bijna: een waterval van Engels en Spaans over me heen. Terug de garage in, daar konden we onze gang gaan.

Dus weer met de 10 tassen gezeuld.

Bij mijn fiets aangekomen stond de voorband plat. Geeveedee.

Nog even geprobeerd de band op te pompen maar de lucht vloog er ergens even snel weer uit .

Er zou een “soort” fietsenzaak zijn 300 meter verder de heuvel op…

Dan tel er maar 300 bij.

Met 35 kg de berg op gezeuld over de Avenida Compostela .... en inderdaad: er was een zaak in landbouwapparatuur enz.: Freire Recambios ; Recambios betekent zoveel als "vervangen van onderdelen". Maar ze repareerden ook allerlei ander spul, dus ook fietsen.

Na even wachten worden we uiterst vriendelijk geholpen.

Ik had ondertussen al de VIJF tassen weer van de fiets af, de fiets op zijn kop, band eruit en daar zag ik de boosdoener: het ventiel aan de rand met de band: een scheur. Dus nieuwe band. Remmen gedemonteerd, wiel er uit en binnen enkele minuten een nieuwe binnenband erop.

Gerard nam de kans waar en stond een gezellige babbel te houden met een Spaanse oud-vrachtwagenchauffeur. Ik hoorde naderhand dat een zoon in Neurenberg woonde, doctor in de fysica. Gelukkig dat ouders met misschien minder mogelijkheden vroeger nu hun kinderen wel die kans konden geven.

Tegen tienen konden we eindelijk weg. Na het oversteken van de brug over de Rio Pambre begon het beulswerk weer. gelukkig maar 5%.

Droogkasten voor zaden e.d. , gebouwd op pilaartjes om het ongedierte (knaagdieren vooral) te weren . Je zag ze veel bij huizen staan.

Door een prachtig groen Galicisch landschap, berg op, berg af. Het was een goede afleiding voor het betere beulswerk met hellingen tot 10 %. Moest een keer van de fiets af. De snelheid viel terug naar 6,8 km pu.
In Melide even een eetpauze;
Als we bij Ribadiso de brug passeren krijgen we een helling van 10% voor de kiezen, drie kilometer lang.
En om ons helemaal af te maken , vlak voor Arzúa, 2 km klimmen met percentages van 7-8% . Het kan niet op.

De aarzelende bloei van een appelboom, vol met korstmossen. Op de achtergrond eucalyptusbomen.

 

Jonge aanplant van eucalyptus; vooral om de bodem minder vochtig te krijgen.

 Ze worden in deze streek op grote schaal aangeplant.

De insectenwereld werd ook aarzelend wakker: de doohofspin ontdek ik en de macro wordt er op losgelaten. Fijn toestel toch , mijn Canon G9; altijd scherp, hoge resoluties en ik kan tot 1 cm dichtbij komen. Stabilisatorfunctie voor als ik trillende handen heb van de kou.

Doolhofspin

 

Bij een verlaten huisje (zomerhuisje?) even gerust en wat gegeten.

Achter het huisje zag ik warempel een Spaanse mus:

Spaanse mus

 

Even een hapje eten in Melide, bananen met zoete koek, ik word bijna onpasselijk en gorgel alles snel weg met koel water.
De bewoners zijn nergens te vinden; ook de buren zijn er niet. Het lijken vakantiehuisjes.

Dan dus de klim naar Arzua. Er kwam geen eind aan. Mijn bovenbeenspieren werden hoe langer hoe harder, protesteerden maar ze moesten luisteren naar mij.

Gerard moest af en toe van de fiets om de watervallen zweet af te deppen.

Zelf had ik hier geen last van, was gewoon kurkdroog maar dat kan ook door de pittige wind gekomen te zijn.

Overnachten in Touro ging echter niet door: nergens iets te vinden behalve de merkwaardige bouwsels op stenen pilaren waar bovenop een houten constructie is gezet om graan / mais e.d. te drogen.

Maar daar ga ik niet in slapen.

Dus via een omweg , via een andere Caminoroute naar het dorp Pedrouzo. Terug naar de provinciale weg , de  N547. Want de eerder voorgenomen route volgen zou betekenen dat we tot vlak bij Santiago niets zouden vinden, geen gehuchten, geen drooghokken zelfs.

Stuk voor nop gebeuld. En de omweg is weer een hels karwei. Soms kom ik piepend boven.

In Pedrouzo bij Albergue “Burgo” vangen we ook bot.

Wat nu “gezongen”?

Telefoonnummer van Hotel Mexico laten opzoeken door een vriendelijke mevrouw van de Albergue. Het was namelijk ook een soort toeristenbureau.

We konden zelfs  een nacht eerder in het al geboekte hotel Mexico terecht.

Nog de route willen uitprinten via de PC van de Albergue maar die verrekte ‘t. Dan maar een route laten uitzoeken vanaf de kathedraal: dan hoef je niet zoveel over te schrijven… Voortdurend improviseren, wel leuk eigenlijk dat we voor alles wel een oplossing vinden. We laten ons niet kisten.

Dus nu door, nog twintig km. Het was inmiddels 5 uur.

Geen tijd meer om te genieten van de flora en fauna. Alleen nog de weg (N547), de fiets, de hellingen.  Alhoewel het een prachtig landschap is, groen, allerlei beekjes die we klaterend passeren.


En dan naderen we Santiago de Compostela.
We maken alvast wat shots. Het doel is bijna bereikt.

Het eerste zicht op Santiago de Compostela - nog 5 km te peddelen

We fietsen al slalommend de stad in, ons tussen allerlei verkeer over dikke kasseien laverend. Mijn camera heb ik omgehangen om hem niet aan het heftige trillen van de fiets op die dikke keien te besparen.
Geen enkele ruimte is er voor fietsers. Hoezo fietsers? Als er eenrichtingverkeer is, zoek je het verder maar uit over de trottoirs, hiermee voetgangers irriterend.
Maar langzaam naar beneden laverend, bereiken we na enig gevraag ons doel.

De "staatsiefoto"

Rond 18.45 fietsen we het grote plein op voor de krachtige granieten kathedraal.

Toen realiseerde ik me dat de tocht was beëindigd. Het moment zelf greep me aan en heb onmiddellijk Thea gebeld. “Ik dacht al zo iets, ik had al niets meer gehoord”.

De zon scheen , een strakblauwe hemel en we hebben ons laten vereeuwigen door een vriendelijke man uit Napels. Ik had hem al eerder gesignaleerd want hij nam allerlei foto’s toen ik onze fietsen een aantal trappen had afgezeuld onder begeleiding van een soort doedelzakmuziek. De Napolitaan was vooral geïnteresseerd geraakt vanwege de frontloaders.

Maar ook een Belg , twee mensen uit Simpelveld en vele andere pleingangers bekeken met veel interesse onze bepakte fietsen. Ook de voorladers hadden weer de belangstelling. “Of je daar goed mee kon sturen” en zo.

Moe, het is te zien. Maar ook voldaan. 

Na enkele interviews met ware doodsverachting, dwars door de voetgangersgebieden naar het hotel een weg gezocht. Er was namelijk eenrichtingsverkeer richting hotel Mexico aan de Avenida Republica Argentina. En natuurlijk niet in tegenovergestelde richting.

De fietsen worden gedropt in de garage, verdieping -1.

De 10 tassen er weer af, een hand tegen de sensor in de lift, de tassen en wij erin en dan naar de 6^e verdieping, kamer 615.

Tassen uit de lift, naar de kamer slepen en even uitpuffen.

84 km stond op mijn teller.

Het was opnieuw een groot bed.

Gelijk even de stad in, vlak bij een eettent gezocht. Dat werd - na enige aanwijzingen - Rincón de Gurpegui in de Rua de Frei Rosendo Salvado. Na twee glazen wijn (Ribeira del Duero) en een heerlijk eten ( € 22,50) vielen we moe en voldaan in bed.

Morgen komt mogelijk een nieuwe blog met de verhalen van dinsdag. In ieder geval gaan we onze officiële Pelgrimspas innen, de kathedraal bekijken.

Op weg naar het hotel komen we tot onzer beider verrassing weer onze Braziliaan tegen.